ARMS Review - Een sterke multiplayer fighter

Met games als Punch-Out en Super Smash Bros op haar CV heeft Nintendo genoeg ervaring met vechtgames. Die ervaring is in een nieuw product gegoten, genaamd ARMS. In deze ARMS review kijken we of deze fighter het niveau van de voorgaande vechtgames weet te bereiken.

ARMS is een ranged vechtgame waarbij je elkaar van een afstandje toch in elkaar weet te rammen. De karakters in ARMS hebben speciale armen die ver kunnen uitrekken, waardoor ze een klap uit kunnen delen zelf als ze ver uit elkaar staan. Dit is een interessant concept, omdat je net wat langer de tijd hebt om de bewegingen van een tegenstander te voorspellen.

De gevechten in ARMS hebben dan ook een tactische kant die je misschien niet snel van een Nintendo game zou verwachten. Gewoon er op los slaan heeft geen zin, je zult over iedere klap na moeten denken wil je als absolute winnaar uit de bus komen. Doe je dat niet, dan kan een tegenstander daar gemakkelijk van profiteren en je compleet inmaken.

Zo is verdedigend spelen in ARMS heel belangrijk. Als je gewoon afwacht wat een tegenstander doet, dan kun je via een goede counter de overwinning naar jouw kant zetten. Omdat spelers op een afstandje van elkaar staan, zie je iedere klap aankomen en kun je daar op inspelen. Dit zorgt er wel voor dat gevechten niet altijd even actievol zijn als bijvoorbeeld in Super Smash Bros en zijn spelers vaker rustig rondjes aan het lopen om de tegenstander te anticiperen.

Dit kan een gevecht heel spannend maken, omdat niemand knock-out gaat en de speler met de meeste levensenergie de uiteindelijke winnaar wordt. Aan de andere kant kan het ook wel eens saai worden als je het tegen spelers opneemt die weten wat ze aan het doen zijn, omdat er maar weinig gebeurt of omdat je al snel het loodje legt.

De besturing speelt er ook op in dat je goed gebruikt maakt van counters en ontwijkende bewegingen om de overhand te krijgen. Als je eenmaal geslagen hebt, is je vuist best wel even onderweg, waardoor je kwetsbaar bent voor de tegenstander. Het slaan met de bewegingsbesturing werkt hierin fenomenaal. Het voelt ontzettend nauwkeurig om een klap over een langere afstand te besturen door de Joy-Con te draaien.

Doordat je niet continu aan het meppen bent, raak je ook niet snel uitgeput van het gebruiken van de bewegingsbesturing. Alleen wanneer je een speciale aanval doet, schud je de controllers als een malle op en neer, maar tijdens de rest van het potje gaat het er vrij rustig aan toe. Voor betere precisie is de bewegingsbesturing wel aan te raden, maar als je met een normale controller speelt kun je weer makkelijker lopen en ontwijken. Bewegingsbesturing en bijvoorbeeld de Pro controller gaan daarom gelijk met elkaar op als je ze tegenover elkaar zou zetten.

De besturing is verder niet heel diepgaand: het bestaat alleen maar uit slaan, springen en een ontwijkende stap. Dat zijn dan ook de enige bewegingen die op de paar schouderknoppen van de Joy-Cons passen als je met bewegingsbesturing speelt. Je hebt een knop om een andere tegenstander te selecteren, maar die zit heel ongemakkelijk op de D-pad geplaatst waar je niet goed bijkomt. Als er meer dan één tegenstander tegenover je staat, kan het best wel voor frustratie zorgen als een tegenstander buiten bereik automatisch wordt geselecteerd terwijl er een andere tegenstander recht voor je neus staat.

Dit merk je vooral in de Survival modus. Dit is een van de game soorten in de partymodus en hierin neem je het in je eentje op tegen honderd tegenstanders. Je kunt je wel voorstellen dat het onhandig is als je niet snel kunt wisselen van tegenstander in deze modus. Het is al een hele uitdaging om voorbij 99 tegenstanders te komen om de eindbaas aan te vallen en de onhandige selectie van tegenstanders voegt daar nog wat extra moeilijkheid aan toe.

De andere modi in de partymodus zijn basketbal, volleybal en een schietbaan. Deze minigames zijn de perfecte afwisseling als je het normale vechten even zat bent. Deze modi kun je met meer spelers spelen en dan zijn ze ook meteen het leukst. Tegen de computer is er niet veel aan, omdat je zonder al te veel moeite als winnaar uit de bus zal komen.

Dat geldt bij ARMS eigenlijk voor alles wel. Deze vechtgame lijkt er voor gemaakt te zijn om met meerdere spelers te spelen. In je eentje tegen de computer spelen kan een handige training zijn, maar dit gaat al snel vervelen. Alleen als je met een menselijke tegenstander speelt, voel je de competitiedrift opkomen en gooi je alles in de strijd om op de eerste plek te eindigen.

De mogelijkheden om samen te spelen zijn gelukkig groot. Je kunt bovenstaande minigames samen spelen, maar natuurlijk ook gewoon een potje rammen met elkaar. Naast het standaard 1 tegen 1 kun je ook gaan voor 2 tegen 2 of ieder voor zich met maximaal vier spelers. Vooral als je 2 tegen 2 speelt, merk je dat communicatie een vereiste is.

Je zit in deze modus namelijk aan elkaar vastgebonden met een touw en als je wordt weggeslagen, dan vliegt je teamgenoot achter je aan. Als je in dat geval alleen met je eigen karakter bezig bent, zul je er niet veel van bakken. Het is dan ook te hopen dat Nintendo snel met een manier komt om voice chat te gebruiken op de Switch, zodat je ook met elkaar kunt praten als je deze modus online speelt.

Ben je van plan om ARMS competitief of voor de lol met vrienden te spelen zoals Super Smash Bros, dan ga je een hele hoop plezier halen uit de nieuwe vechtgame van Nintendo. Zoek je een leuke nieuwe Switch game om solo te spelen zoals Punch-Out, dan is ARMS niet de titel die je zoekt. De game kent absoluut zijn sterke kanten, maar weet vooral te slagen in de multiplayer modi. Als je singleplayer speelt, kom je er al snel achter dat ARMS gebreken heeft en mis je de diepgang in de besturing, die desondanks wel onwijs accuraat is via de bewegingsbesturing.