Ant-Man Review - Mierzoet einde van Fase 2

Met de verfilming van de kleine superheld Ant-Man zijn we deze zomer alweer aanbeland bij de afsluiting van Marvels 'Phase 2'. Weet de mierenrol van Paul Rudd een beetje te bekoren? Je leest het in onze Ant-Man review.

Het origin-verhaal van de doorsnee Marvelheld moge inmiddels bekend zijn. Men neme een jonge man die midden in een mislukt leven staat, zich aan de rafelranden van de maatschappij bevindt en een flinke opkikker kan gebruiken. Met Iron Man als uitzondering gaan deze regels op voor beroemdheden als Spider-Man, Captain America en dus ook Ant-Man.

Scott Lang (Paul Rudd) is een meesterdief die drie jaar in de cel belandt na een briljante diefstal in het zwaarbeveiligde bedrijf Vista Corp. Met de nodige humor raakt hij net buiten meteen weer op het slechte pad, overtuigd door de speech van een glansrijk acterende Michael Peña. 'Loser Lang' weet met de nodige inventiviteit - waar Marvel immer in uitblinkt in zijn films - twee kluizen te kraken. Maar de buit blijkt hem voor het karretje van wetenschapper Dr. Hank Pym (Michael Douglas) te spannen.

Schrijvers Edgar Wright en Joe Cornish bieden met deze verhaalaanleiding weinig nieuws. Ant-Man barst van de filmclichés. Een voorbeeld: rechtschapen wetenschapper rekruteert briljante protége (Corey Stoll, bekend als Peter Russo in House of Cards) voor zijn levenswerk aan een moleculair krimppak, maar rekruut krijgt grootheidswaanzin en keert zich tegen zijn meerdere. Ook de pseudowetenschappelijke, geforceerde mix van kwantummechanica en fantasy waar Marvel zich graag van bedient de laatste jaren, wordt niet uit de weg gegaan.

Bovendien is de held uit de filmtitel uiteráárd weer een lowlife, die door externe, onwaarschijnlijke passages in zijn leven uitgroeit tot opportunistische redder van de wereld. De doctor 'zag zichzelf' in de droge en ongemakkelijk spelende Paul Rudd - soms lijkt hij Ben Stiller wel met de soms flauwe en vaartverminderende humor. Beiden zijn immers hun vrouw kwijt en hebben hun kind van zich vervreemd. Hoe kan het ook anders...

Een andere illustratie: wanneer de kwade genius eindelijk in een doorbraak slaagt, wordt de 'strijd' tussen hem en zijn vroegere baas op miraculeuze wijze 'stilgelegd', zodat beide partijen zich kunnen voorbereiden op de endgame. Dit zagen we al in Avengers: Age of Ultron, The Dark Knight Rises en Thor: The Dark World, maar het is natuurlijk allesbehalve geloofwaardig.

En dan noemen we nog niet eens de onvermijdelijke love interest, sterke, onafhankelijke vrouw en dochter van de oud geworden wetenschapper Pym (Black Widow, anyone?). Nu is het logisch dat Marvel dichtbij de oorspronkelijke comics van Ant-Man wil blijven, maar een sprankje originaliteit had de film veel goed gedaan.

Op verhalend vlak stelt Ant-Man dus een beetje teleur. Maar goed, voor een meeslepend of intellectueel epos kijk je ook niet naar een superheldenfilm. Precies hier komen de briljante CGI-artiesten van hoeder Stan Lee om de hoek kijken. Werkelijk alles waar je over fantaseert bij het krimpen van de mens zit in Ant-Man: springen door sleutel- of kogelgaten, of inbreken in een onderzoeksfaciliteit en uitbreken uit een gevangenis.

Grafisch moet Ant-Man het van de beste editors uit Hollywood hebben, het tempo is precies goed en deze film bewijst maar weer eens dat het Amerikaanse stripboekenimperium nog lang niet in visueel-creatieve herhaling valt. Ant-Man zou die naam niet waardig zijn als ook de mieren geen leuke invulling krijgen. Dat is gelukkig wel het geval: als een soort Pikmin voert Scott Lang de hardwerkende insecten hen op creatieve en visueel overdonderende wijze aan als een heuse Captain Olimar.

De finale van Ant-Man is bovendien een van de meest memorabele momenten uit een Marvelfilm van de afgelopen vijf jaar. Je moet het zelf zien, maar we verklappen alvast dat Thomas de Stoomlocomotief en een mier die door een politieagent gekscherend 'that's a big-ass dog' wordt genoemd, de hilarische show stelen.

Tot slot nog een positief puntje over het script: de nodige Marvel- en andere popcultuurreferenties zullen de zaal ongetwijfeld opperbest vermaken. Enkele hoogtepunten: de Titanic, het goedpraten van ex-nazi-organisatie HYDRA en een sneer naar de Starks (uit het Marvel-universum, niet Game of Thrones).