Act of Aggression review - Ode aan de oude RTS

Iedere gamer kent namen als Command & Conquer en Age of Empires. Oude RTS-titels van weleer die toentertijd immens populair waren. Eugen Systems brengt een ode uit aan de oude RTS met haar nieuwe game Act of Aggression, een game waarmee het terug gaat naar de roots van het genre.

De opzet van de strategietitel doet al direct denken aan de oude 'legenden'. Drie facties - in Act of Aggression zijn dat Amerika, de Mexicaanse Cartel en een undercover VN-groepering - vechten tegen elkaar een wereldwijd conflict uit. Als generaal is het jouw taak om snel een basis op te bouwen, units te 'spammen' en je tegenstander te vernietigen.

Om meteen de toon van deze Act of Aggression review te zetten; het bouwen van een basis, trainen van troepen en vechten met de vijand zit competent in elkaar. Competent, maar niet perfect aangezien Act of Agression niet weet te verrassen en af en toe ronduit frustreert. Dit laatste komt onder andere door de overbodige details die Eugen Systems in sommige delen van het spel heeft gestopt.

Een goed voorbeeld hiervan is de vier currencies in Act of Aggression: olie, aluminium, elektriciteit en 'zeldzame metalen'. Hiermee betaal en bouw je alles, van simpele infanterie eenheden tot stealth helikopters en afweergeschut. Net als in games als Command & Conquer moet je deze grondstoffen winnen door ze uit de grond te halen met grote raffinaderijen. Dit is op zich geen probleem, alleen de aandacht dat dit aspect van de game vergt wel.

De grondstoffen zitten namelijk verborgen in de grond en met scouts moet je ze eerst vinden. Omdat normale units dit niet kunnen doen, zit je elke keer met de verkenner over de map te harken, kijkende waar de dichtsbijzijndste olievelden liggen. Een onnodig en vooral saaie routine die je elk potje moet herhalen om je basis op te kunnen bouwen. Bovendien leidt dit af van de goede en interessante kern van Act of Aggression: de combat.

Deze komt echter nog niet tot uiting in de campaign de RTS. Het eerdergenoemde 'wereldwijde conflict' - waarin je zelfs Den Haag even aan puin kunt schieten - wekt net zoveel emotie op als een opdrogende tube lijm. Ongeïnspireerde missies volgen elkaar op, afgewisseld met even ongeïnteresseerde acteurs in korte, onvermakelijke cutscenes.

Jammer, aangezien de spellen waarmee Act of Aggression zich graag vergelijkt - zoals Command & Conquer - juist wél memorabele momenten hadden. Een goed voorbeeld doet zich meteen voor in de eerste missie van de game, waarin je met een handjevol personages over een weg loopt van de ene naar de andere kant van de map. Geen basebuilding, geen geüpgrade units, geen spannende nieuwe voertuigen, geen tutorial; alleen een helse tocht over een snelweg. Dat drie van de eerste vijf missies in de campaign deze structuur hebben, zorgt ervoor dat er in het verhaal weinig spektakel te beleven is.

In de zogenaamde skirmish modus komt de kern van de RTS dan ook het beste tot haar recht. Act of Aggression werkt volgens een steen-papier-schaar-formaat, waarbij elke unit bepaalde zwakke en sterke punten heeft. Aan jou is het vervolgens de taak deze zo goed mogelijk te benutten tijdens de gevechten.

Denk bijvoorbeeld aan de fragiele maar sterke infanterie units in de game. De losse soldaten hebben met een sniper of anti tank/air-wapens genoeg kracht om een voertuig binnen enkele seconden kapot te knallen, maar zijn zelf ook met twee of drie schoten dood. Je beste keuze is ze een gebouw in te laten nemen voor extra bescherming, maar welke gebouwen zijn daar vervolgens het beste voor? Waar kun je het beste een dodelijke chokepoint creëren? Dit is slechts één van de dilemma's die het combat gedeelte in Act of Aggression erg interessant maken.

De units die je bouwt kun daarnaast ook upgraden, maar hier gaat Act of Aggression wat ons betreft wel de fout in. Met de upgrades krijg je geen sterkere versie van je unit, maar worden er nieuwe sterke of zwakke punten bijgevoegd. Tanks zijn bijvoorbeeld na een upgrade opeens wél sterk tegen helikopters. Heel verwarrend.

Ook qua presentatie laat Eugen Systems hier steken vallen omdat vrijwel alle manschappen hetzelfde eruit zien. Natuurlijk haal je een tank en soldaat makkelijk uit elkaar, maar bijvoorbeeld de verschillen tussen de vele voertuigen is miniem. Als je daarnaast ook nog eens de sterkten en zwakten per unit moet onthouden, wordt de game te onduidelijk.

Act of Aggression probeert oude genregenoten na te bootsen, maar had dit qua user interface beter niet kunnen doen. Deze is namelijk vreselijk onduidelijk. Zo geeft de minimap geen relevante informatie en zit de camera te dicht op het speelveld. Ook heeft deze geen goede zoom-functie, waardoor je geen overzicht hebt van waar je troepen staan. De interface aan de zijkant van je scherm doet slecht werk in het aangeven welke opties je nodig hebt om de vijand te kunnen verslaan.

Daarnaast doet de game vrij weinig om je te vertellen waar deze vijanden vandaan komen. Je line of sight is gelimiteerd op basis van waar jouw troepen en gebouwen zich bevinden, dus je bent ontzettend afhankelijk van een bijtijdse waarschuwing. Vaak is je eerste verdedigingslijn al aan flarden geschoten voordat jij ter plaatse bent gearriveerd.

Act of Aggression is ondanks alle negatieve punten geen waardeloze game. Vooral het combat gedeelte van de RTS is interessant en haalt herinneringen van games als Command & Conquer naar boven. Eugen Systems heeft alleen op verkeerde punten gefocust, zoals teveel details qua recoursemanagement en het upgradesysteem, die dit strategische plezier verhinderen. Vooral de slechte user interface in Act of Aggression breekt de game op, zoveel zelfs dat je soms het gevoel krijgt liever zo'n klassieker te spelen dan 'de ode' zelf.