Mijn probleem met BioShock Infinite
Blasfemie. Dat is klagen over BioShock Infinite misschien wel. In een tijd waarin de meeste games hun spelers een modern slagveld voorschotelen of hen aanbieden de rol van huurmoordenaar aan te nemen, heeft Infinite ambitieuze en verfrissende ideeën. De game biedt de speler een prachtige en charmante esthetiek aan waar idealisme de boventoon voert. Een ingewikkeld en complex verhaal met verschillende momenten die menselijke empathie veroorzaken. Maar ondanks die relatief gezien dikverdiende 9,5 in onze recensie heeft de game ook heel wat fouten.
BioShock Infinite is een fantastische game. Laat dat duidelijk zijn. Ontwikkelaar Irrational Games heeft ongelofelijk veel aspecten bijna foutloos uitgevoerd. Maar als de meeste aspecten van de game van een dergelijk hoog niveau zijn, dan vallen de (weinige) aspecten die van een lager niveau zijn keihard op. En omdat er zoveel goed is, heb je nogal snel de neiging om over de fouten heen te kijken of ze door de vingers te zien.
Té grote focus op combat
Maar die fouten zijn er absoluut. In het eerste uur van de game word je door middel van de gedetailleerde en prachtige esthetiek de wereld in getrokken. Tot aan een bepaalde scene waar je als speler een keuze krijgt. Hierna volgt een andere scene waarin overmatig en onnodig geweld centraal staat. Uiteindelijk blijkt het merendeel van de game één grote schietbaan die in essentie niet zoveel verschilt van andere shooters.
De té grote focus op de combat en het geweld werkte frustrerend op mij. BioShock Infinite beloofde anders te zijn dan de meeste shooters. Het beloofde een diepe, bijna filosofische ervaring die de eerste BioShock zo goed afleverde. En ondanks dat wanneer alle combatsystemen (de rails!) op hun best zijn, en Infinite een erg adrenalinerijke ervaring blijkt, past het niet bij de rest van de game en de boodschap die het wil overbrengen.
Die beloofde diepe en filosofische ervaring waaruit blijkt dat games ook een vorm van kunst zijn, is weldegelijk aanwezig in BioShock Infinite. Het eerste uur geeft krachtige expositie terwijl de laatste twintig minuten je verstand op zelden in een game geziene wijze aan het werk zetten. In de rest van de game zit je echter grotendeels op explosieve wijze in combinatie met superkrachten religieuze en racistische maniakken af te knallen.
Dissonantie tussen verhaal en gameplay
Die dissonantie tussen verhaal en gameplay is de meest fundamentele fout van Infinite. Terwijl op bepaalde momenten hoofdpersonage Booker DeWitt spijt heeft van zijn gruwelijke daden uit het verleden, stap je als speler in zijn schoenen en knal je enkele ogenblikken na die spijtbetuiging zonder al te veel moeite tientallen vijanden af. De constante stroom aan vijanden voelt bovendien aan als een filler om de duur van de game uit te rekken.
Ik snap waarom je in de game als speler het grootste deel hersenloze vijanden zit af te knallen. Omdat Irrational Games BioShock Infinite toegankelijker wilde maken dan voorgaande games in de reeks. Het is echter niet logisch voor een personage als Booker DeWitt om dat te doen en het ondermijnt het gehele verhaal. De momenten die je aan het denken zetten en empathie veroorzaken wassen je gruwelijke daden als speler namelijk niet weg.
Tijd voor een ommekeer
Desondanks is het misschien wel een ode aan de kwaliteit van BioShock Infinite dat zulke vragen door mij en sowieso ook anderen gesteld worden. Misschien, en dat hoop ik toch, zal BioShock Infinite de gamegeschiedenis ingaan als dé titel die voor een ommekeer zorgde in hoe verhaal en gameplay hand in hand moeten gaan om het medium vooruit te stuwen. Ik ben alvast benieuwd naar de toekomst.