AereA Review - Meerdere missers op de toonladder
Dat muzikale noten een game naar bijzondere hoogtes kan brengen, is al wel langer bekend. Maar wat als een game nou volledig om muziek draait? Instrumenten als wapens en monsters die geïnspireerd zijn op muzikale voorwerpen? AereA probeert dat, maar slaagt daar niet helemaal in. Over het hoe en waarom, lees je in onze AereA review.
De Nederlandse studio Triangle Studios probeert met AereA een origineel idee aan te prijzen: een hack ‘n’ slash role-playing game met muziek als rode leidraad door de game. Denk hierbij dus aan instrumenten die je kunt gebruiken als wapens, muzieknootjes waarmee je levelt en allerlei aspecten koopt en bazen die gebruikmaken van een bepaald muziekinstrument.
Strijkstok
AereA biedt je de keuze om uit vier verschillende personages te kiezen. In principe maakt het niet zoveel uit welk karakter je neemt, behalve dan welk wapen hij of zij gebruikt. Zo waren wij wel verzot op Claude, die met zijn twee trompetten constant een stroom aan muzikaal geluid wegschoot. Maar het is ook leuk om met de andere personages en hun unieke wapens te spelen, zoals Jacques die met een strijkstok als zwaard door de wereld van AereA rent en slaat.
Het is alleen erg jammer dat elk personages slechts twee aanvallen kent: een normale aanval en een speciale aanval. Je kunt, naarmate je meer wezens uitschakelt en dus ook levelt, wel meerdere speciale aanvallen ontgrendelen en toevoegen aan je wapenarsenaal, maar deze voegen echt niks toe. Zo heeft Claude een aanval waarmee hij drie keer extra schiet, waarbij de derde kogel voor extra schade zorgt. Maar rondrennen en schieten heeft net zoveel effect.
Veel té makkelijk
En dat, terwijl dat rondrennen en doldwaas om je heen schieten iets is wat je veelal zal doen. Het is dan alleen zonde dat het richten meestal niet goed werkt. Hoe goed je ook probeert op iets te richten, soms volgt AereA jouw orders gewoon niet op. Je wilt op een doos schieten? Dan schiet je ineens meerdere kogels af langs de doos, terwijl je echt naast de doos staat.
Bovendien ben je binnen de kortste keren al erg sterk en zal je misschien slechts sporadisch doodgaan; dit kan dan bijvoorbeeld komen door mijnen die verspreid door enkele levels liggen. Maar de tegenstanders bieden totaal geen weerstand meer op dat moment.
De eindbazen zouden op dat moment AereA nog kunnen redden, maar ondanks hun toffe uiterlijk en het principe dat Triangle Studios elke eindbaas een muzikaal instrument als wapen geeft, is dat helaas niet het geval. De eerste baas is een mechanische spin die met de tonen van een doedelzak jou onderuit probeert te krijgen. Simpel rondjes rennen en een paar keer schieten is helaas genoeg om het beest zijn laatste noot uit te laten blazen.
Muzikale verplichting
Het muzikale thema van AereA zou dan nog voor een impuls kunnen zorgen, maar helaas merk je hier erg weinig van. Zoals gezegd zijn de wapens geïnspireerd door muziekinstrumenten en moet je nootjes verzamelen om te levelen en voorwerpen te kopen. Maar daar blijft het dan al snel bij. Constant klinkt in de hub van de game hetzelfde Mozart-achtige deuntje met opzwellende proporties en dat wordt al redelijk snel vervelend.
Het lijkt wel alsof Triangle Studios niet de volledige game wilde onderdompelen met muziek. De levels zijn namelijk rechtstreeks uit andere RPG’s overgenomen: wij zagen woestijnen, riolen en diverse bossen, maar deze omgevingen bevatten geen enkele verwijzing naar muziek. Er had zoveel meer met het thema gedaan kunnen worden; muzikale levels met vijanden als noten of hendels waarbij je een deuntje moet spelen. Een groot gemis.
Verdwalen olé!
Wat je verder nog zal missen tijdens het spelen van AereA is een map, zodat je namelijk weet waar je ronddwaalt. De omgevingen zijn kleurrijk en zien er op het eerste gezicht aardig uit, maar hoe meer je er doorheen loopt, hoe meer het opvalt hoe eentonig het eruit ziet. Het valt dan ook op hoe eenzijdig de werelden zijn en vooral erg verwarrend in elkaar steken.
Zo is de centrale hub een gigantische muzikale bibliotheek, waar allerlei personages zitten. Als je een queeste hebt voltooid, dan mag je op zoek gaan naar je nieuwe queeste. Het probleem is alleen dat geen enkele aanwijzer je hierbij helpt, waardoor je al snel door de hele bibliotheek rent om een nieuw doel te vinden. En dat is erg vervelend.
Backtracken tot je neervalt
Voeg daar ook nog aan toe je veelal aan het backtracken bent door de levels door de verschillende puzzels. Al mogen deze ‘uitdagingen’ in AereA geeneens puzzels genoemd worden; het moeilijkste wat je doet is een doos van punt A naar punt B brengen, om zo een deur te openen. Het lijken allemaal pogingen om de game net iets langer te maken. Zoals de eentonige zijmissies, waarin je zoveel monsters moet vermoorden of het verzamelen van bloemen.
Dat langdradige element van AereA wordt wel iets beter als je de game in co-op modus speelt. Met maximaal vier spelers op één bank kun je door de werelden van AereA lopen. Denk hierbij aan de co-op van Rayman Origins en Legends, maar dan zonder enige vorm van uitdaging. Je vecht dus niet tegen elkaar, maar met elkaar tegen het andere gespuis, waarbij je jouw gevallen teamgenoten ook kunt reviven. De co-op modus heeft geen drop-in/drop-out systeem, dus je zal vanaf het begin een keuze moeten maken of je met meerdere mensen wilt gamen of niet.
Dit maakt de game niet per definitie beter, maar zorgt toch voor enige vorm van vermaak. Al is het maar voor een korte tijd. AereA zou in principe aardig wat tijd van jou kunnen wegsnoepen, maar daarvoor heeft de game te weinig te bieden: alleen een singleplayer modus en na enkele uren heb je de saaie omgevingen van AereA wel gezien.
AereA Review – Nét niet
Voor korte periodes is AereA best wel te doen: de kleurrijke graphics en de muzikale ondertoon nemen je echt mee naar een andere wereld. Het is dan alleen jammer dat die wereld ontzettend saai en eentonig is en veel elementen in AereA simpelweg niet goed werken. Dan kan een co-op avontuur nog wel tijdelijk voor vertier zorgen, maar je krijgt de hele tijd een ‘net niet’ gevoel bij AereA.