Torchlight II Review
Hans Christian Andersen, Charles Perrault en Charles Dickens, meester-verhalenvertellers. Kunstenaars met penseel en papier. De knappe koppen waaruit sprookjes als ‘Het lelijke eendje’, ‘Roodkapje’ en ‘Oliver Twist’ ontsproten zijn. Kent de gamewereld eigenlijk ook zulke genieën? En welke gamestudio’s mogen dan gerekend worden tot de tegenhangers van deze oude meesters? Bethesda misschien? De mannen achter The Elder Scrolls V: Skyrim. Of Activision Blizzard? Het ontwikkelaarsteam dat ons onder andere World of Warcraft en Diablo III schonk. Misschien dan Runic? Een gamestudio bestaande uit veteranen op het gebied van RPG-verhaalvertelling. Kunstenaars met enen en nullen, de ‘tovenaars’ achter PC exclusive Torchlight II.
We schrijven medio 2009 als Torchlight zijn intrede doet. Eigenlijk een gebeurtenis als een donderslag bij heldere hemel. Fans van het genre kijken reikhalzend uit naar een nieuwe Diablo, maar zijn blij verrast met de introductie van Torchlight. Toegegeven, de game was ongelooflijk lineair, bevatte geen multiplayermodus en was misschien hier en daar wat repetitief. Maar voor de ‘fooi’ waarvoor het spel over de virtuele toonbank ging, was Torchlight alleraardigst. Meer dan dat eigenlijk. De game schotelde de fan van het genre actie-RPG een wereld voor bestaande uit een groot aantal dungeons. Kerkers waarin hij zichzelf compleet kon verliezen, en dat dus ook in de meeste gevallen niet naliet.
Kirren van plezier
Nu is daar dan eindelijk Torchlight II. En wij begonnen haast wel te kirren van plezier toen we met de game aan de slag mochten. De voorganger van de nieuwe actie-RPG van ontwikkelaar Runic heeft namelijk dusdanige verwachtingen geschapen dat het eigenlijk alleen nog maar de verkeerde kant op kon gaan met Torchlight II. Gelukkig is het spel daarvoor behoed. Want tjonge-jonge, wat een ongelooflijk toffe game hebben de jongens van Runic weer uit de hoge hoed getoverd. De ontwikkelaar heeft zich met de release van Torchlight II definitief in de top van de nichemarkt genesteld. En dat is wat ons betreft helemaal terecht. De actie-RPG is namelijk een waar feest van herkenning.
Dodelijk kwartet
Vervaarlijke monsters, pikdonkere dungeons en ontzettend veel loot. Dat is wat van Torchlight II een schitterende ervaring maakt. Je begint het spel met het uitkiezen van een klasse en een ‘huisdier’. Je pet is gedurende het verhaal je beste vriend. Een lobbes die zoals het hem nu eenmaal betaamt op commando vijanden afslacht. Wat betreft de keuze van klasse heb je een viertal opties. Je kunt voor de ‘Berserker’, ‘Outlander’, ‘Engineer’ of ‘Embermage’ gaan. Waarbij ons de laatste optie het meest aansprak. Elk van deze klassen heeft zijn eigen specialiteiten en eigenaardigheden. De Berserker is een noeste barbaar, die alles op commando kort en klein slaat. De Outlander doet dienst als een soort rogue, muisstil en dodelijk als de pest. De Engineer heeft zijn leven geweid aan het vervaardigen van even ingenieuze als fatale constructies. De Embermage op zijn beurt is het magische genie van het stel. Het afschieten van ijs, vuur en elektriciteit past hem als een oude jas.
Elke klasse heeft de beschikking over een aantal skills. Drie tabbladen vol, om precies te zijn. Elke skill bevat 15 levels. Willekeurig krachten uitkiezen of je focussen op één tabblad, het spel laat je de keuze. Wij kozen ervoor de hotbar – die overigens uit tien slots bestaat – vol te laden met zeer diverse skills. Ons karakter – als eerder vermeld, de Embermage – leek op een gegeven moment Avatar Aang wel, en spuwde op commando vuur, ijs en elektriciteit. Bovenstaande manier van het uitbouwen van je karakter is traditioneel te noemen, maar dat neemt niet weg dat alles gewoon tiptop in orde is. Even effectief als orthodox dus. Bovendien zijn je skills het enige wat tussen jou en onherroepelijk opgepeuzeld worden door de monsters die het universum van Torchlight II bevolken, staat. Om te overleven zul je als een bezetene moeten klikken.
Casper, ben jij dat?
De nieuwe game van Runic bevat namelijk een uitgebreid scala aan creatief bedachte, inventief vormgegeven monsters. Van skeletten tot vleermuizen, van cyclopen tot trollen. Noem het maar op, en het zit in Torchlight II. Evenals in zijn voorganger is jouw missie het stoppen van de zogenaamde ‘Alchemist’. Uitgebreid geïntroduceerd wordt dit karakter niet, maar duidelijk is wel dat deze antagonist het gezicht van het kwaad is.
Op je missie kom je diverse NPC’s tegen, die je veelal de opdracht geven af te dalen in de gewelven van diepe dungeons. Zo moet je gedurende een van je eerste quests de zogenaamde ‘Wellspring Temple’ opzoeken, om hier ‘Commander Vale’ te vinden en bevrijden. Deze dungeon wordt bevolkt door zombies en geesten, en zet je als climax tegenover wat we maar betitelen als de ‘John Rambo’ van de zombies, ‘General Grell’. Hoewel de opzet van de quests niet veel verandert naargelang het spel vordert, zijn de kerkers waarin je verzeild geraakt te allen tijde zeer divers. Nooit kom je dezelfde monsters tegen. Nimmer laten die monsters dezelfde loot vallen.
Schatzoeken wordt nóóit oud
Evenals in het eerder dit jaar uitgekomen Borderlands 2, het spel dat het midden houdt tussen een shooter en een RPG, speelt loot ook in Torchlight II een erg grote rol van betekenis. De buit die monsters achterlaten wordt geheel willekeurig gegenereerd. Zo zal jij, als je Torchlight II speelt niet precies dezelfde loot tegenkomen als wij. En dat vinden wij toch een leuke constatering. Waar je in Torchlight al waarlijk een shitload aan loot kon verzamelen, is er in zijn opvolger niets nieuws onder de zon. Elk groot monster dat je tot een pulp slaat laat mooie wapens en uitrusting vallen. Maar ook het kleine grut dat je tot een poel van bloed 'promoveert' laat zo nu en dan mooi spul achter.
Samen spelen, samen delen
Spul dat je helemaal voor jezelf kunt houden, maar ook kunt delen. Torchlight II heeft in tegenstelling tot zijn voorganger namelijk een multiplayermodus gekregen. In de multiplayer kun je je met zes spelers tegelijk aan de co-op wagen. Dat is toch nét even ietsje leuker dan als een einzelgänger door de wereld van Torchlight rond te rennen. Servers kun je alleen toegankelijk maken voor vrienden, en als het spel eenmaal aangevangen is, kun je middels een waypoint snel afreizen richting je maten.
Tot nog toe zijn we in deze recensie de vergelijking met de moeder der actie-RPG's, Diablo III vakkundig uit de weg gegaan. Nu zullen we er ons dan toch aan wagen. Torchlight II doet eigenlijk op geen enkel vlak onder voor het spel van Activision Blizzard. Of het moet dan op het gebied van skills zijn. Daartegenover staat dan weer het feit dat Torchlight II toch een waar koopje is. Voor de game betaal je maar 18,99 euro op Steam. Dat staat natuurlijk in schril contrast met de 40 tot 50 euro die je nog steeds dient af te tikken eer je met Diablo III aan de slag mag.
I have a dream
Torchlight II is een hedendaags sprookje. Waar volksverhaaltjes als Het lelijke eendje, Roodkapje en Oliver Twist vanaf papier tot je kwamen, overgiet Torchlight II je met pracht en praal vanaf het computerscherm. Het spel biedt je een fantasievolle wereld, machtig verhaal en grijpt je bij de keel vanaf moment één. De implementatie van een multiplayermodus is daarbij de spreekwoordelijke kers op de taart. In essentie doet het spel ten opzichte van zijn voorganger weinig nieuws - je dient nog steeds te klikken als een bezetene - maar dat is in dit geval helemaal niet erg. De mannen van ontwikkelaar Runic hebben zich andermaal overtroffen. Zij hebben ons de kans geboden te voorzien in een diepgewortelde behoefte – of jongensdroom – een sprookjesverhaal te beleven, en daar zijn wij ze dankbaar voor.