WWE 2K17 Review - Het echte WWE-gevoel

Als WWE 2K17 één ding duidelijk maakt, is het wel dat WWE-worstelaars ongelofelijk veelzijdig moeten zijn. Ze moeten niet alleen goed vechten, maar ook het publiek een mooie show voorschotelen. Het nieuwste deel in de WWE 2K-franchise probeert alle aspecten van het worstelaarsbestaan uit te werken. Of de game daarin slaagt, lees je in deze WWE 2K17 review!

Ontwikkelaars Yuke’s en Visual Concepts hebben duidelijk geprobeerd om van WWE 2K17 de ultieme worstelgame te maken. De game heeft niet alleen een enorme hoeveelheid aan speelbare worstelaars (waar we later in deze WWE 2K17 review op terugkomen), maar bevat ook een scala aan speelmodi. Zo kun je lokaal en online tegen vrienden spelen of juist teams met elkaar vormen, onder matchomstandigheden die je zelf bepaalt.

Wat kwantiteit betreft zit het dus wel snor met de game, al laat de kwaliteit in een paar gevallen nog wat te wensen over. Hieronder leggen we uit waarom.

WWE 2K17 is niet bedoeld voor een publiek dat van snelle vechtgames met spectaculaire actie houdt. In plaats daarvan is de gameplay vooral gericht op timing en het krijgen (en behouden) van de overhand in een gevecht. Krijg je bijvoorbeeld te maken met een reeks aanvallen van je tegenstander, dan kun je een zogenaamde reversal uitvoeren door op het juiste moment de rechterschouderknop op je controller in te drukken.

Lukt je dat, dan is je tegenstander kwetsbaar en kun je hem zelf aanvallen met stoten en diverse grepen. Hiermee kun je de gezondheid van je opponent verminderen, zodat hij minder snel uit je houdgreep kan breken. Je wint wanneer je je tegenstander lang genoeg in zo’n greep houdt, tegen de grond drukt of als hij niet meer kan opstaan voordat het aftellen eindigt. Natuurlijk kun jij hier zelf ook het slachtoffer van worden, dus reversals zijn essentieel!

De gameplay draait dus vooral om reactievermogen en het vinden van openingen, waardoor het worstelen behoorlijk realistisch aanvoelt. Daardoor heeft WWE 2K17 wel een behoorlijk steile leercurve voor nieuwkomers, want het zal zeker even duren voordat ze de besturing en de juiste timing beheersen. Er verschijnen soms wel hints in beeld, maar een volwaardige tutorial ontbreekt. Zonde, want dat zou de game een stuk toegankelijker hebben gemaakt.

De modus die nog het dichtst in de buurt van een tutorial komt, is MyCareer. Hierin ontwerp je zelf een worstelaar, waarna je het in wedstrijden tegen computergestuurde tegenstanders opneemt om uiteindelijk zelf worstelkampioen te worden. Met name het ontwerpen van je personage is een ijzersterk punt van MyCareer, aangezien je veel details kunt aanpassen (niet alleen haar- en oogkleur, maar bijvoorbeeld ook rimpels, spiergrootte en huidvlekken).

MyCareer doet voornamelijk dienst als een verhaalmodus waarin je zelf de hoofdrol speelt. Hierin leer je wat je allemaal moet kunnen als succesvol WWE-worstelaar. Zo moet je niet alleen een effectieve vechtstijl ontwikkelen (door deel te nemen aan wedstrijden en je vaardigheden aan te passen), maar wordt er ook aandacht besteed aan het showelement van worstelen. Want ja, worstelen in de WWE heeft soms ook wat weg van acteren.

In de gameplay uit zich dit in de promos, verbale confrontaties voor een gevecht waarin je het publiek achter je kunt krijgen. Tijdens promos moet je kiezen uit verschillende dialoogopties en daarmee je tegenstander proberen af te troeven. Helaas zijn de dialogen niet ingesproken door stemacteurs, met als gevolg dat de lippen van de worstelaars bewegen zonder geluid te maken. Deze tekortkoming maakt de promos niet erg geloofwaardig.

Gelukkig zorgt de algehele presentatie van de game ervoor dat de WWE-wereld goed uit de verf komt. Vooral de grote keuze aan bekende worstelaars, altijd al een belangrijke troef van de WWE-games, gooit hoge ogen. De standaardgame bevat maar liefst 136 unieke personages, plus nog eens 13 alternatieve versies van bepaalde worstelsterren. Onder meer Brock Lesnar, John Cena, twee versies van The Rock en André the Giant passeren de revue.

Daarnaast wordt de sfeer van WWE-wedstrijden uitstekend overgebracht op de speler. Matches worden bijvoorbeeld van commentaar voorzien door presentatoren die vlak bij de ring zitten. Ook hoeft het winnen van een match nog niet het einde van een gevecht te zijn: net als in echte WWE-wedstrijden kun je besluiten om je tegenstander extra te vernederen buiten de ring, zodat je het publiek nog meer vermaak biedt.

Het enige minpunt aan de presentatie is de soundtrack. Deze bestaat uit nummers die afkomstig zijn uit allerlei verschillende genres, waaronder rock, rap en reggae. Hierdoor komt de soundtrack behoorlijk chaotisch over en lijkt het alsof er wat willekeurige nummers bij elkaar zijn gegooid, in de hoop dat er een paar bij zouden zijn die goed bij de game passen. Gelukkig valt dit alleen op wanneer je bezig bent in de menu’s.

Dankzij de geslaagde presentatie, uitgebreide gameplay en natuurlijk een heel leger aan speelbare personages is WWE 2K17 een solide game geworden, die de typische WWE-ervaring prima weet over te brengen. De verschillende modi zorgen ervoor dat je, alleen of met vrienden, een speltype kan kiezen dat het beste bij je past. Ook bij het maken van je eigen personage in MyCareer heb je een enorme keuzevrijheid.

Toch is niet alle content even geslaagd: de promos voelen onnatuurlijk en geforceerd aan en de soundtrack is behoorlijk rommelig. Ook het ontbreken van een tutorial is een gemiste kans, zeker met het oog op nieuwe spelers die de soms vrij complexe besturing nog niet kennen. De ontwikkelaars zijn er dan ook niet in geslaagd om van WWE 2K17 de perfecte worstelgame te maken, maar wel de beste worstelgame die momenteel verkrijgbaar is.