The Tomorrow Children Review - Het communisme opnieuw geen succes

Luister kameraden! Jullie zijn allemaal nodig om de wereld opnieuw te scheppen. Haak je af en vlucht je naar het verderfelijke kapitalisme of doe je mee aan het opbouwen van de communistische utopie? Dat beslis jij na het lezen van de The Tomorrow Children Review.

The Tomorrow Children kan je het best omvatten als een online communistische Minecraft en een samenraapsel van andere genres. Het doel in de game is namelijk het verzamelen van grondstoffen en andere materialen, om er vervolgens een stadje van te bouwen. Dit gemeenschappelijke goed deel je met andere spelers online, waardoor je eigenlijk nooit alleen aan het werk bent. Samen werk je aan 'een mooiere toekomst' voor iedereen in de Void.

De game gaat een free-to-play titel worden die hevig leunt op microtransacties. Toch is er voor de gratis game nog geen toegang verleend, maar kan je al wel met het spel aan de gang door het 'Founder's Pack' te kopen voor 20 euro. Hierbij krijg je een aantal bonussen die je enkele voordelen verschaffen en aansluiten bij de toch wel oneerlijke verdeling van het communisme.

Het verhaal achter de game gaat over het feit dat geleerden van Sovjet-Unie een experiment uitvoerden, wat gruwelijk mis is gegaan. De wereld zoals wij die kennen is daarbij geheel vernietigd, maar een dimensie genaamd 'de Void' is daarvoor in de plaats gekomen. Jij, als kloon van een vaderlandliefhebbende patriot, krijgt de taak om je steentje bij te dragen aan de constructie en regulering van je nieuwe woonplaats. Trek je werkkleding maar alvast aan, want jij en je online kameraden storten zich in een wereld waarin niemand vies is van een beetje werken.

Als je alleen al The Tomorrow Children opstart, krijg je te maken met één van de meest solide aspecten van de game, namelijk de visuele stijl die is gehanteerd. The Tomorrow Children is een combinatie van weergave en simulatie van de communistische grootmacht, waarbij je telkens met die gedachtegang wordt geconfronteerd. Waar je ook, kijkt zie je veelal rode vlaggen, propagandaborden en stoomspuwende machines. Een benadrukking van het samenzijn en de prioriteit van arbeid, zorgt er dan ook voor dat je je al snel gaat gedragen als het onderdeel van een enkel organisme.

In The Tomorrow Children kan en moet je verschillende taken vervullen om de opbouw van je stad te stimuleren. Het spel maakt gebruik van een aantal materialen, waaronder bijvoorbeeld voedsel, kristallen en elektriciteit. Iedereen in het stadje doneert en gebruikt deze goederen vanuit dezelfde opslag. Helaas komt hier ook nog wel eens frustratie bij kijken, aangezien deze materialen vaak niet voor de doeleinden gebruikt worden die jij voor ogen had, en vice versa.

Voor het verzamelen van goederen krijg je een assortiment aan verschillende werktuigen tot je beschikking, waarmee je bijvoorbeeld doorgangen kan creëren en de grondstoffen uit kan hakken. De werktuigen komen in een aantal verschillende gradaties, die slechts een klein aantal keer gebruikt kunnen worden voordat deze breken. Hierdoor ben je genoodzaakt steeds weer nieuwe producten aan te schaffen, of te wachten totdat een medespeler zo aardig is om te doneren. Houd jezelf vast, want in het begin heb je voor al deze benodigdheden maar vier inventory slots.

Tijdens de game betaal je al je benodigde voorwerpen met behulp van coupons. De verkregen hoeveelheid van deze ‘Toil Tickets’ hangt af van in hoeverre jij een voorbeeldige arbeider bent, maar deze verdien je in een slakkentempo. In principe ben je dus eigenlijk aan het werk voor het verdienen van meer werktuigen, wat je als speler na een tijdje wel doet afvragen of dit nou wel zo leuk is. Dit gevoel wordt nog eens bijgestaan door de implementatie van het tweede betaalmiddel.

The Tomorrow Children maakt, naast Toil Tickets, nog gebruik van een andere valuta genaamd Freeman Dollars. Met deze vorm van inkomsten kan je de ingame minigames gelijk afronden en kan je spullen van de zwartemarkt kopen. Deze voorwerpen zijn vele malen beter dan de standaard versies, maar helaas breken deze bijna zo snel, waardoor het zonde is om de Freeman Dollars te besteden. Freeman Dollars zijn namelijk vrij schaars en het aanbieden van deze valuta als microtransactie doet wel pijn aan je portemonnee.

Het gebruiken van Freeman Dollars als manier om de verplichte minigames uit te spelen, werkt als een verademing. De kleine spelletjes zijn namelijk behoorlijk frustrerend en daarmee een doorn in het oog van de speler. Het sluit totaal niet aan bij de rest van de game, en vormt dat ook geen welkome onderbreking. Hierbij komt ook nog eens dat er maar één iemand tegelijk bij een winkel of werkbank kan staan, waardoor je in de rij moet gaan wachten om de plaatselijke economie te stimuleren.

Om constructies te maken, moet je elke keer weer een legpuzzel in de juiste volgorde leggen, binnen een bepaalde tijd. Daarnaast vereist het repareren van gebouwen een serie van tien toetsencombinaties, die als een wervelwind ingevoerd moeten worden. Toch is het ergste nog wel dat je, mocht je je niet gedragen, in een tijd in een cel moet doorbrengen. Hier moet je een ongelofelijk lange periode doorbrengen met het aan elkaar rijgen van bovengenoemde toetsencombinaties.

Het is zonde dat deze minigames afdoen aan de solide sfeer van de game, want de Void is een vrij inspirerende dimensie. Afgezien van jouw stadje, is er in de wijde omgeving alleen maar een steriele leegte, met af en toe een baken van hoop. Zo ontstaat er om de zoveel tijd vanuit het niets een eiland waar je de waardevolle grondstoffen bijeen kunt harken. Deze gebieden zijn alleen niet de gebruikelijke locaties waar je een vakantie zou vieren, want ook hier komt het iconische thema van propaganda en communisme naar voren.

De eilanden die zich rondom jouw gemeenschap vormen, bestaan veelal uit satirische beelden. Zo is er een gebied dat weergegeven is als een enorm hoofd waarop bombardementen worden losgelaten, maar is er ook weer een gebied dat bestaat uit een enorm varken. Erg vindingrijk is dat je deze plaatsen bijna alleen maar met de bus kan bereiken en dat het vervoer van de grondstoffen ook via dit voertuig verlopen. De Void is namelijk niet bepaald een vredelievende wereld.

De Void wordt bewandeld door de oorspronkelijke bewoners, genaamd Ivzerg, die niet altijd even gesteld zijn op de indringers. Zo zijn dit monsters in een aantal soorten en maten dat je het leven zuurt probeert te maken. Van kleine wezens die op muggen lijken, tot gigantische kolossen en vliegende roggen. Stuk voor stuk kunnen ze gevaarlijk zijn, met nadruk op kunnen.

Het probleem van de Ivzerg, wat je over het algemeen tegenkomt, is dat deze ongelofelijk ongebalanceerd zijn. Zo zijn bijna alle wezens met een simpel schot van het afweergeschut kapot te krijgen, afgezien van de enorme Godzilla's. Dit zijn echte kogelsponsen die voor niets of niemand stoppen en dan ook regelmatig je stad binnen wandelen. Als je non-stop op zo'n creatie schiet met het zwaarste geschut wat er is, dan heb je mazzel als het beest binnen een minuut of vijf dood is.

Naast deze overdreven uitersten zijn er nog wel een paar dingen aan te merken op de Ivzerg. Als een kolos in je basis doodgaat, dan kan je vewachten dat bepaalde gebieden van je samenleving niet meer bereikbaar zijn totdat het beest geheel is weggehakt met desastreuze gevolgen voor je bouwsels van dien. Bovendien worstelt het spel ook nog wel eens met de nodige bugs en AI-problemen, waardoor het verslaan van deze monsters lastig routinewerk wordt. Ook als je de belagers verslaat door middel van andere spelers wordt hier niet genoeg voldoening uit gehaald.

Eén van de charmes van The Tomorrow Children behoort het online aspect te zijn, waarmee je met andere mensen aan een droom bouwt. Dit is aan de ene kant redelijk goed gelukt, aangezien je vordering ziet in de constructie van de stad en deze dan ook van de eerste rang mag meemaken. Toch voel je je ondanks de stimulatie van het samenzijn vaker alleen dan omringd door kameraden.

Je mag dan wel een gezamenlijk doel hebben, er is niet veel interactie tussen de spelers in dit stadium van het spel. Zo heb je de mogelijkheid om naar elkaar te wuiven en andere acties te ondernemen, maar niemand maakt hier gebruik van. De online spelers lijken helemaal in hun eigen wereld te zitten, ook al is het mogelijk om naar andere steden af te reizen. Hier is alleen geen ongelijk op te geven, want waarom zou je een andere online gemeenschap bezoeken als daar ook niet anders dan werken te beleven is?

The Tomorrow Children was erg veelbelovend met een intrigrerende setting en unieke grafische stijl. De eerste paar uur van het spel voel je je dan ook als een kind in een zandbak, waarbij je naar hartenlust met andere mensen mag bouwen. Helaas kom je er al snel achter dat het spel niet heel veel anders is dan de communistische Goelag en dat je met een oneindige werksimulatie bezig bent.

Alhoewel er een aantal leuke momenten kunnen plaatsvinden na de eerste kennismaking, voelt de game vrij kil en klinisch aan. Het thema mag dan wel goed uitgevoerd zijn, de propaganda en norse bewaking weten niet genoeg kleur in de brouwerij te brengen om van de Void een waar paradijs te maken. The Tomorrow Children kan op het moment dan ook niet een al te lange levensvatbaarheid meekrijgen, maar wie weet brengt de free-to-play versie hier verandering in. Nogmaals in de geschiedenis weet de communistische utopie hier niet te overtuigen.