The Surge Review - Goed afgekeken bij Dark Souls

Een futuristische wereld vol met vijandige robots en een stervende aarde. Klinkt gezellig toch? Het is precies de wereld waarin The Surge zich afspeelt. In de game hak je je een weg door hordes vijanden terwijl je zelf probeert te overleven. Of dat avontuur een bezoekje waardig is? Je leest het in The Surge review.

From Software wist met Dark Souls in 2011 een geheel nieuw genre te creëren. Met een wapen in de hand en een gezondheids- en staminabalk in de hoek van het scherm vocht je je een weg door de hordes vijanden die jou met enkele slagen naar het hiernamaals konden sturen. Plezier is bij het bovenstaande niet de eerste term die bij je opkomt, maar desalniettemin was de game een groot succes.

Die formule vinden we eveneens terug in de nieuwe game van ontwikkelaar Deck 13: The Surge. Maar de game een simpele Dark Souls-kloon noemen zou het harde werk van de Duitse ontwikkelaar geen eer aan doen. The Surge neemt inderdaad de kernpunten van Dark Souls, maar mixt dit met ingrediënten uit eigen keuken.

Het avontuur van The Surge neemt je mee naar een toekomst waarin de aarde uitgewoond is door de leefwijze die de mens heeft aangehouden. Dingen als het broeikaseffect hebben hun sporen nagelaten. Jij kruipt in de rol van Warren, een doodgewone arbeider die aan zijn eerste dag begint bij het bedrijf CREO. Deze megacorporatie heeft als enige missie om de aarde van de ondergang te redden.

Dingen lopen helaas niet als gepland en na een black out wordt Warren wakker in een geheel vervallen werkplaats. Daarbij wil alle kunstmatige intelligentie in de buurt de arme man dood hebben. Aan jou de zware taak om erachter te komen war er nou precies is gebeurd binnen het bedrijf en natuurlijk levend te ontsnappen.

En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want zoals eerdergenoemd kan The Surge gezien worden als een hommage aan de Dark Souls-serie, wat inhoudt dat jouw vijanden sterker zijn dan jij en je dus te allen tijde op je hoede moet blijven. De basis van The Surge heeft veel gelijkenissen met de game van From Software.

Zo vult de gezondheidsbalk zich niet automatisch bij en moet je vertrouwen op potions om Warren in leven te houden. Verder is er een staminabalk aanwezig die leegloopt bij acties die je uitvoert. Zo kan Warren verticale en horizontale slagen uitdelen, waarbij je zwaardere hits kunt uitdelen door de desbetreffende knop op de controller langer ingedrukt te houden.

Het jammere is hier dat je aanvallen niet kunt annuleren, waardoor Warren soms wat lomp aanvoelt. Zeker met de grotere zwaarden en hamers duurt een slag vrij lang en vijanden kunnen in die tijd een tegenaanval inzetten. Een manier om acties te stoppen had de game net dat extra dynamische meegegeven. Gelukkig is ontwijken met een druk op de knop mogelijk, zodat je niet helemaal weerloos bent.

De grootste nieuwe factor die meespeelt is het exo-pak dat Warren krijgt aan het begin van de game. Dit mechanische hulpstuk laat hem niet alleen wendbaarder door de levels heenlopen, er zit ook een aantal toffe gameplaymechanieken aan verbonden. Allereerst zijn er verscheidene modules te vinden die een boost kunnen geven aan een bepaalde vaardigheid.

Zo zijn er modules te vinden die de levensbalk groter maken of meer stamina verschaffen, maar heb je ook hulpstukken die de effectiviteit van aanvallen vergroten. Het leuke hiervan is dat de modules werken als puzzelstukjes en je zelf mag kiezen hoe je die puzzel invoert. Heb je behoefte aan veel health, dan gooi je de desbetreffende modules op jouw pak.

Het geeft The Surge een stukje customization die zeer welkom is. Maar daar houdt de game niet op. Door het exo-pak kun je je tijdens gevechten richten op specifieke onderdelen van het lichaam van de tegenstander. Sommige ledematen zijn namelijk beter beschermd dan anderen, wat inhoudt dat je op die zwakke punten meer schade toedient.

Toch loont het niet altijd om juist die plekken aan te vallen. Richt je je op de bepantserde delen van een vijand, dan heb je kans dat je tegenstander aan het eind een blauwdruk van dat betreffende stuk bepantsering laat vallen die jij weer in elkaar kunt knutselen. Dit is ook meteen de manier waarop Warren aan zijn pantser komt; die maak je helemaal zelf.

Vroeg of laat zal je dus wat meer moeite moeten doen om vijanden om te leggen, want het is de enige manier om aan nieuwe blauwdrukken en onderdelen te komen voor de realisatie. Doe je dit niet, dan kan de game nog aardig pittig worden. Vijanden worden immers per gebied sterker en als je niet meegroeit maak je geen schijn van kans.

Toch blijft dit alles optioneel, want ontwikkelaar Deck 13 heeft aangegeven dat de gehele game is uit te spelen zonder ook maar een upgrade door te voeren. Die vrijheid is een van de sterkere aspecten van deze pittige role-playing game. Een simpele werker is nog wel te verslaan, maar als je op een gegeven moment tegenover grote machines met tentakels staat lach je wel anders.

Het zit binnen de setting van de game – een vervallen fabriek - dan ook wel goed met de variatie binnen de vijanden die op je pad komen. De standaard vijanden blijven in de gehele game terugkomen, hetzij in diverse geüpgradede vormen en elk gebied introduceert tevens nieuwe tegenstanders. Dit zijn veelal op hol geslagen werkmachines die nu een andere hobby hebben gevonden.

Diezelfde vervallen fabriek is dikwijls ook mooi in beeld gebracht. Grafisch ziet The Surge er piekfijn uit met felle kleurtjes en bij vlagen prachtige lichteffecten. Wel lijken sommige stukken uit de wereld wat op elkaar, vooral de gebieden die zich binnen vier muren bevinden. Er is natuurlijk maar zoveel wat je kunt doen met een industriële setting, maar iets meer variatie qua omgeving had de game niet misstaan.

Daarbij kun je nog wel eens verdwaald raken in de vele gangen die je tegenkomt. Je hebt geen kaart tot je beschikking om te zien waar je heen moet en soms loop je een paar rondjes alvorens je met wat geluk de juiste deur weet te vinden. Daarbij is het verhaal in de game niet bijster interessant en haal je tevens weinig informatie uit de dialogen over waar je heen moet.

Verhaalvertelling geschiedt grotendeels middels personen die je tegenkomt in de verscheidene levels, maar er wordt nooit echt een band gecreëerd. Je wordt vaak gewoon van punt A naar punt B gestuurd om met de volgende werknemer te praten, zonder enige context. Hoe je daar precies moet komen, dat moet je vervolgens zelf maar uitzoeken. Al is het natuurlijk onderdeel van de game om de wereld op eigen houtje te verkennen en dat loont ook zeker.

Er zitten diverse binnendoorweggetjes verstopt in levels die dienen als een soort checkpoint. Zo hoef je niet hele trajecten opnieuw te doen als je toch het loodje legt, maar ook vlak voor een eindbaas heb je vaak en sluiproute die je snel terugbrengt naar een veilig onderkomen. Die eindbazen zijn voor het grootste deel dik in orde, al voelen ze soms wat tegenvallend. Er wordt nauwelijks opgebouwd naar een gevecht en voelen daardoor niet zo speciaal als mogelijk was geweest.

Ook het lock-on systeem werkt bij deze grotere vijanden niet lekker. De camera laat je vaak in de steek tussen aanvallen door, wat resulteert in onnodige sterfgevallen. Het richtsysteem werkt prima voor normale vijanden, maar je merkt dat zodra je voor een baas staat de boel niet zo soepel wegspeelt. Jammer, want de bazen zelf zijn tof en bieden een goede uitdaging.

Daarmee is The Surge een toffe game geworden, maar niet zonder wat schoonheidsvlekjes. Het vechtsysteem voelt fris aan en biedt samen met het crafting-gedeelte een leuke vrijheid voor spelers om Warren naar eigen smaak te pimpen. Tevens voelt het vechten goed aan, hetzij soms ietwat te lomp.

Ook grafisch weet de game een goede indruk achter te laten. Omgevingen en effecten ogen mooi, al had er wat meer diversiteit in gegooid mogen worden. Daarbij is het verhaal niet bijster interessant en daar hoef je de game ook niet voor te halen. Dat doe je voor de snelle actie en hoge moeilijkheidsgraad. The Surge is zeker geïnspireerd door Dark Souls, maar weet genoeg anders te doen om een eigen identiteit te creëren.