Sword Art Online Lost Song Review (PS4) - Ondermaatse game

Veel animeseries kennen tegenwoordig ook een gamevariant. Maar een game over een animeserie die over een game gaat, gaat nog een stapje verder. Hoe dat uitpakt lees je in deze Sword Art Online Lost Song Review.

Het klinkt verwarrend: een game over een serie die over een game gaat, maar eigenlijk is het heel makkelijk. Sword Art Online: Lost Song gaat namelijk over een game waar je constant in zit. De game uit de serie is dus eigenlijk de wereld waarin Lost Song zich afspeelt. Het is een zogenaamde Deep Dive Virtual Reality game.

Dit is zeg maar het volgende stapje in VR, waarbij je als speler helemaal in deze wereld zit, in plaats van alleen met je hoofd. Lost Song brengt spelers naar een tweede versie van een game die eerder mis ging. Toen deze opgeleverd werd, kwam een aantal spelers vast te zitten in de spelwereld met alle gevolgen van dien. Dit komt naar voren in de anime en dit wordt aangehaald in Lost Song.

Kirito is een van de spelers die geluk had en aan de game ontsnapte, maar het niet kon laten om toch de nieuwe game, Alfheim Online, te spelen. Samen met een hele groep andere gamers speelt hij nu de avonturen in de uitbreiding Svart Alfheim en zijn doel is om deze als eerste uit te spelen.

De game houdt een alternatieve tijdlijn aan ten opzichte van de animeserie, maar biedt wel een heleboel fanservice voor de kenners. Zo komen er veel bekende gezichten voorbij die allemaal in je groep terecht (kunnen) komen. Helaas is dat bijna alles wat het verhaal te bieden heeft, voor zowel de fans als de nieuwkomers.

Zoals gemeld wil Kirito de Svart Alfheim als eerste uitspelen en daarvoor moeten hij en zijn teamgenoten alle levels in de game doorlopen. Svart Alfheim kent verschillende gebieden met elk een eigen thema. In ieder gebied moet je een aantal kerkers door, om voorwerpen te verzamelen en zo bij de eindbaas te kunnen komen.

Alleen zijn de gebieden van Svart Alfheim behoorlijk saai: de werelden zijn redelijk leeg, met hier en daar een gebouwtje of een grot. Wel zweven er overal eilanden, waar vervolgens ook vaak niks op te vinden is. Nee, dit had echt levendiger gemoeten. In de kerkers is het eigenlijk hetzelfde liedje: die zien er eigenlijk allemaal hetzelfde uit.

Als alles dan grafisch geweldig was, met toffe lichteffecten en dergelijke, zou het minder erg zijn. Helaas is dat ook niet het geval. Je kunt bijna overal aan merken dat de game eigenlijk bedoeld was om alleen op de PS Vita uit te komen. Het is dan ook niet gek dat je binnen de kortste keren uitgekeken bent op de werelden.

Dan maar focussen op de vijanden, want die zijn in grote getale aanwezig in de open wereld. Helaas zijn die vaak opgedeeld in groepjes van tien à vijftien vijanden van dezelfde soort. En daarbij zijn er ook niet echt gevarieerde vijanden aanwezig in de game. Tenminste, als je de bazen en sub-bazen in de kerkers niet meetelt.

Lost Song mist ook hier dus een kans. Een gemiddelde RPG kent een heleboel verschillende vijanden, over het algemeen in één gebied. En hier kun je ze bijna op twee handen tellen. Jammer. Maar het zijn er veel en dat is tof. Op deze manier kun jij namelijk doen waar de game op focust: hakken!

Het vechten in de game heeft meer weg van een hack and slash game dan van een RPG. Je ramt binnen no time tien vijanden de grond in en maakt met de harde en snelle aanvallen toffe combo’s, al heb je die niet zo veel. Het vechten blijft wel behoorlijk vermakelijk, maar toch schort het de game ook hier aan het een en ander.

Als je aan het vechten bent, werkt de camera vaak heel vervelend. Daarbij heb je niet echt het gevoel dat je echt iets raakt. Je slagen hebben geen zichtbare impact op een vijand, op een digitaal sneetje na. Als je zelf geraakt wordt is dat meestal ook niet echt merkbaar, tenzij je echt een rotknal krijgt. Dan val je op de grond.

Lost Song is in de grondslag een RPG, al vecht je veel. En daar hoort een XP-systeem bij. Je krijgt ervaringspunten voor iedere vijand die je verslaat en iedere missie die je voltooit. Alleen merk je er helemaal niks van dat je ook echt in level stijgt. Op een gegeven moment kijk je een keer in je menu en dan ben je ineens 20 levels gestegen.

Waar je wel goed aan merkt dat het een RPG is, is dat je dan dus ook nieuwe vaardigheden krijgt zoals magie of meer speciale bewegingen om met je wapen te maken. Er zijn in totaal zes vaardigheden gelijktijdig te gebruiken, wat meer dan genoeg is. Maar dit en de indeling van je team, bepaalt wel je tactiek.

Kies je voor vaardigheden om van veraf te knokken, of ga je de vijand zelf te lijf. Daarbij kies je iedere keer zelf de twee teamleden die je mee neemt. En dat uit een lijst die alsmaar langer wordt. Er zijn talloze karakters die in je team zitten en iedereen heeft, al is dat niet duidelijk, zijn eigen vaardigheden.

Helaas doen de computergestuurde spelers niet altijd wat jij wil. Je kunt ze wel nog commando’s geven, maar het is altijd de vraag of ze luisteren. Gelukkig kun je, als je de A.I. zat bent, ook met maximaal drie andere spelers online spelen. Je hebt dan alleen de keuze tussen Player versus Player en Co-op, maar de laatste is beperkt tot enkele missies.

En dan ga je dus het veld in om weer te knokken. Maar dan moet wel de besturing een beetje meewerken. En dat doet deze niet. Het aanvallen is nog goed te doen, met voor iedere aanval een aparte knop. Alleen als je dan wil blokken moet je er ineens twee tegelijk indrukken en dat werkt echt voor geen meter.

Je kun ook vijanden vastzetten zodat je alleen die ene aanvalt, maar dan blijft de camera steeds op die ene vijand gericht al loop je weg. De camera werkt dus ook hier enorm tegen, want alles naast of achter je zie je dus niet meer. Op zich is het geen probleem als je rond loopt, maar je kunt in Lost Song dus ook vliegen en zweven.

En dan heb je ineens 360 graden waar een aanval vandaan kan komen. En dat gebeurt dus ook. Daarbij is de besturing omgedraaid iedere keer dat je gaat vliegen. En dat is echt niet handig, maar het is gelukkig wel instelbaar. Een ander punt van irritatie is dat wanneer je vliegend een aanval doet, je vanzelf overschakelt naar zweven.

Even een fly by doen zit er dus niet in. Het vliegen geeft de game in de open wereld wel een leuke extra dimensie. Je hebt alleen wel een hoogtelimiet en als je die bereikt, stort je als een dood vogeltje uit de lucht.

Sword Art Online: Lost Song is een game die echt ondermaats is. Grafisch is de game te slecht voor een PlayStation 4 game, het bevat een afwezig verhaal en de besturing werkt niet altijd even fijn. De omgevingen zijn behoorlijk saai en het voelt niet echt aan als een RPG.

Toch doet de game ook iets tofs. En dat zit in het hack and slash gedeelte. Het is gewoon tof om hordes vijanden in de pan te hakken. Daarbij levert de game ook leuke fanservice. Als je de game koopt, neem dan de PS Vita versie of vis de PlayStation 4 versie een keer uit de budgetbak.