Sekiro Shadows Die Twice Review - Intens tot de laatste seconde

FromSoftware, hofmaker van masochistische gamers, is terug met een nieuwe game. Na nachtmerrie gevende titels als Bloodborne en de Souls series, is het stokje doorgegeven aan een nieuwe IP die de gevreesde (en bejubelde) moeilijkheidsgraad in stand moet houden. In deze Sekiro Shadows Die Twice review kom je er achter of de beproeving aan zijn eigen verwachtingen voldoet.

Alhoewel er na Dark Souls 2 vaak met de de term ‘soulslike’ wordt gestrooid bij de definiëring van games, is deze vergelijking bij een titel van eigen stal niet weg te denken. De uitdagende singleplayer only ervaring, uitgegeven door Activision, gebruikt in zekere mate eenzelfde user interface en zelfs een aantal welbekende gevechtsanimaties. Of het dan Dark Souls versie drieënhalf is? Nee totaal niet, maar wel net zo’n bijzondere ervaring.

Waar je in vorige FromSoftware games de geheimzinnige lijdensweg van onder andere de Ashen One en Chosen Undead hebt belopen, volg je in Sekiro Die Twice de Shinobi krijger genaamd ‘Sekiro’, oftewel de Japanse samenvoeging van ‘One-Armed Wolf’, op de voeten. Het doel van deze ninja is het verdedigen van zijn meester en diens wensen. Afhankelijk van de keuzes die je maakt, zal je deze jonge leider volgen gedurende zijn zoektocht naar de verlossing van het corrupte drakenbloed dat door jullie allebei heen vloeit. De prijs voor onsterfelijkheid blijkt alles behalve laag en neemt een hoop gevaar met zich mee.

Wat opvalt aan de opzet van het verhaal is dat er ten opzichte van de Souls-serie minder mysterie gaande is. Zo is de rode draad van de storyline vrij helder, bijgestaan door de grote hoeveelheid NPC’s die je tegenkomt. Alhoewel er meer transparantie is, maakt het ontmoetingen niet minder boeiend. Ieder van deze personages draagt bij aan een stukje informatieverstek, biedt goederen aan of komt met een eigen optionele missielijn.

Met Sekiro is de kunstgreep toegepast dat het niet mogelijk is al deze verhaallijnen in één playthrough te ontdekken. Opmakende uit de trophies heeft dit verhaal namelijk vier verschillende eindes, waarbij het behalen van één einde ons al ongeveer 30 uur kostte. Na het behalen van de eindstreep kan je met een new game plus starten om aan het volgende zenuwslopende avontuur te beginnen, zonder de progressie van vaardigheden kwijt te raken. Waarschijnlijk zul je hier gelijk in duiken, al is het alleen maar om meer van de speelwereld te ontdekken.

De setting van de game grijpt terug naar de roots van de ontwikkelaar door een waar ninja-paradijs à la Tenchu voor te schotelen. Na met de Soulsborne-titels vooral grimmige gebieden bezocht te hebben, beland je in het kleurrijke feudale Japan. Dat dit specifieke toneel nog in goede aarde valt, werd wel bewezen met het twee jaar geleden verschenen Nioh. Het grote verschil hiermee is dat Sekiro, net als een Souls game, traditiegetrouw met één verbonden wereld aan komt zetten.

De sfeer zit er in de eerste paar uur al behoorlijk goed in met de vele tempeltjes en korenvelden die je tegenkomt, maar gelukkig wordt het ook nog unieker dan dit. Zo mogen uitstapjes naar bijvoorbeeld diepe kloven en een ondergronds dorp gerund door ondoden niet missen. Op het gebied van sfeer weet het spel zonder meer te overtuigen en nodigt het uit elk hoekje en gaatje ondersteboven te halen.

Hoe fantastisch deze open wereld ook kan zijn, soms voelt het alsof er iets mist. Door de grote mobiliteit waar Wolf zich mee door de afzonderlijke gebieden slingert, voelt het geheel wat compact. Sommige landschappen zijn binnen twee keer slingeren te doorkruisen, waardoor je nauwelijks kan spreken van een afzonderlijke regio. Zo wordt het interieur van grote gebouwen vaak gereduceerd tot enkele kamers, wat wel wat speelser had mogen zijn in een game waarin exploratie zo’n grote speelt.

Behendigheid en mobiliteit spelen een belangrijke rol in de beschrijving van wat deze game anders maakt van FromSoftwares eerdere repertoire. Zo draait de bewegingsvrijheid vooral om Wolf’s armprothese waarmee hij als een Japanse Spider-Man van dak naar dak kan slingeren. Hierdoor krijg je veel meer te maken met verticale gameplay, dat het speeltempo behoorlijk opschroeft. Bovendien is het eindelijk zo ver dat een FromSoftware protagonist kan zwemmen, hulde!

Naast duiken, slingeren en zwemmen zal je in Sekiro ook stealth tot je beschikking krijgen om hindernissen te overwinnen. Vijanden afluisteren voor informatie of een stille moord vanuit de lucht geven meer voldoening dan een lompere aanpak. Vooral in de latere gebieden, waar normale vijanden gevaarlijker kunnen zijn dan dat je gewend bent, is dit een belonende aanpak. Een enkele slag kan namelijk al je einde betekenen, tenzij je letterlijk de dood te slim af bent.

Zonder twijfel ga je tientallen, misschien wel honderden keren het loodje leggen. De game is enorm uitdagend en op sommige instanties zelfs extreem moeilijk. Gelukkig kent de game een unieke mechaniek waardoor de ultieme doodvonnis uitgesteld kan worden, maar als dit nog niet mag baten je in het ergste geval bij het dichtstbijzijnde checkpoint terechtkomt. Door de bloedbelofte met de jonge leider heb je de kracht van resurrectie in huis, maar dit brengt wel risico’s met zich mee.

Mocht je sterven, heb je een de tijd om weer op te staan en verder te vechten, mits deze kracht niet eerder is gebruikt binnen een bepaald tijdsbestek of aantal executies. Deze kracht begint alleen al snel op de zenuwen te werken, wanneer er aan het licht komt dat NPC’s waar je mee gepraat hebt een bepaalde ziekte krijgen wanneer je te vaak je heropstanding pakt of een uiteindelijke dood sterft. Hierdoor bieden de slachtoffers geen diensten of belangrijke conversaties meer aan totdat je ze geneest met een bijzonder schaars voorwerp.

Een gevolg van deze hardnekkige griep, Dragonrot, is dat de kans op het kwijtraken van zuurverdiende ervaringspunten en geldstukken groter wordt. Je wordt er niet bepaald vrolijk van als je je halve bankrekening en xp-balk leeg ziet lopen. Dit zorgt er wel voor dat over geen enkel gevecht te licht gedacht mag worden. Deze unieke feature zorgt er tevens voor dat je telkens overwegingen blijft maken, wat het game over gaan veel zenuwslopender maakt dan het weer opzoek gaan naar je lijk om wat zielen op te pikken.

Het geld en de ervaringspunten ga je nodig hebben om het op te nemen tegen de lastige vijanden, want de combat is onvergefelijk. In tegenstelling tot Dark Souls waar passief spelen beloond wordt, zal je in Sekiro heel wat actiever moeten spelen om een overwinning te boeken. Zo is er afstand gedaan van eigenschappen als strength en agility, maar krijg je nu een boekwerk een verschillende ninja-technieken die je aan kan schaffen. Nog steeds kan je wel je algemene slagkracht en levenspunten met bepaalde voorwerpen omhoog krijgen, maar de nadruk ligt vooral op het verfijnen van je speelstijl in plaats van ruwe statistieken.

In Sekiro heeft de staminabalk plaats gemaakt voor de zogeheten posture. Aanvallen en perfect pareren van slagen zorgt ervoor dat het postuur van de vijand slechter wordt, terwijl lukraak blokkeren en lagen incasseren negatieve invloed heeft op de eigen houding. In de game vertaalt zich in een wervelstorm aan vonken van zwaarden die tegen elkaar kletteren. Mocht het postuur uiteindelijk voorbij zijn breekpunt geraken, kan er een bloedvergietende executie move uitgevoerd worden.

Aangezien de game geen schild kent en het ‘enige’ wapen Wolf’s zwaard is, is het vooral voor Dark Souls liefhebbers een enorme kluif om dit systeem onder te knie te krijgen. Een ogenblik te laat blokkeren of wegspringen en je hebt een stuk staal in je hoofd geparkeerd gekregen. Vooral in combinatie met de verschillende zwaardtechnieken en de armprotheses, waaronder shuriken en een vlammenwerper, kan het net even te snel gaan. Gelukkig is er, na wat gewenning, al snel te merken dat dit combat systeem superieur is aan FromSoftware’s eerdere titels.

Geen andere wapens of uit te breiden bepantsering klinkt als een gewaagde keus, maar wel eentje die in dit geval goed werkt. Het werkt de toenemende moeilijkheidsgraad in de hand, waarbij je blind moet vertrouwen op het herkennen van aanvalspatronen en reactiesnelheid. Aangezien je geen hulp in kan roepen van andere spelers (de game is geheel singleplayer) kan je niet anders dan blijven oefenen. Toch is er naast bloed, zweet en tranen vooral ook euforie als je een sterke tegenstander verslaat.

Sekiro focust op het testen van je vaardigheden op de meest ongelegen momenten. Zo biedt het spel een breed scala aan bossfights en minibosses die ervoor kunnen zorgen dat je enkele uurtjes aan het prutsen bent. Alhoewel niet elk gevecht even speciaal is, zitten er een paar memorabele krachtmetingen tussen die veel lastiger zijn dan waar de Dark Souls trilogie de speler op heeft voorbereid. Vaak bevatten deze knokpartijen meerdere fasen met een overtreffende trap aan dreiging en dat is genieten!

De meeste van de normale vijanden zijn precies zoals je verwacht had van een game met deze setting. Voetsoldaten, ninja’s, wolven en dergelijke. Toch zitten er, voornamelijk bij de bazen, wat verrassende figuren tussen. Ooit al eens het broertje van King Kong in elkaar willen slaan? Jammer genoeg zijn het niet eens altijd wezens zoals deze die je dwars kunnen, maar kent de game ook wat technische uitglijders.

Naast de eerdergenoemde wereld die zo nu en dan compact aanvoelt, loopt het spel tegen nog een aantal frustraties op. Zo merk je dat de mobiliteit en het hogere tempo zijn tol eist, want de framerate was in ons geval (PS4 Pro) niet altijd even sterk. Gelukkig kwam zo’n dip niet al te vaak voor, en werd er nooit een belachelijk laag dieptepunt bereikt.

Waar de mobiliteit voor een inconsistente framerate kan zorgen, is deze behendigheid ook zelf meer dan eens de kluts kwijt. Zo slinger je nog wel eens naar een onbedoeld punt, verdwijnen indicaties op de meest ongelukkige momenten en laat het klimmen te wensen over. Vooral met slechte locked-on camera standpunten, waar de Soulsborne games over het algemeen een probleem mee hebben, kan dit voor onbedoelde acties zorgen.

Als je ooit eens in de ban bent geweest van een Soulslike game, is Sekiro zonder twijfel een geschikte titel om zo snel mogelijk je tanden in te zetten. De game voelt als een ware revolutie binnen het subgenre door zo goed als elke feature op z’n kop te zetten, zonder hetgeen wat soortgelijke games zo interessant maakt uit het oog te verliezen. Het ontdekken van een nieuwe wereld, met een dodelijk gevaar of geheim om elke paar meter.

Alhoewel er op technisch gebied wel wat problemen zijn die de ontwikkelaar vaker heeft, weet de game zelden de flow te verbreken waarmee je de game tot een einde brengt. Na elke uitdaging volgt er een voldoening, waardoor je zelfs na talloze keren falen gewoon door blijft spelen. Dit nieuwe jasje is iets waar wij blindelings voor tekenen, want wat is het fijn om zo soepel vijanden in de pan te hakken!