Never Alone Review - Heerlijke game met een cultureel tintje

Tegenwoordig zie je niet heel veel games die echt op een culturele achtergrond gebaseerd zijn. Natuurlijk komen er legendes en mythes voorbij, maar de echte folklore blijft vaak ongeroerd. Never Alone draait hier juist helemaal om en dat werpt zijn vruchten af.

Soms komen er geniale Indiegames tevoorschijn. Denk bijvoorbeeld aan Limbo die hoge ogen wist te gooien met inventiviteit en eenvoud. Nu is er Never Alone, een game die je met Limbo zou kunnen vergelijken in de eenvoud, maar dan toch heel anders is.

Never Alone is ontwikkeld door Upper One Studio, een team waarvan de achtergrond in de Indianenstammen uit Alaska ligt. Dit team wilde de mythes en het geloof graag delen met de rest van de wereld en doen dit middels deze game.

Het spel - ook wel Kisima Innitchuna genaamd - draait om Nuna, een meisje van de Iñupiaq stam. Zij is benieuwd naar de oorzaak van de sneeuwstormen die haar dorpje teisteren en gaat op zoek naar de bron. In het begin trekt ze alleen door de sneeuw, maar al snel komt ze in de problemen.

Ze loopt een ijsbeer tegen het lijf en dan zit er niets anders op dan rennen. Gelukkig wordt ze gered door een poolvos, die vervolgens aan haar zijde blijft. Het duo helpt elkaar gedurende de rest van het spel door barre de omstandigheden heen.

Nuna en het vosje komen onderweg allerlei dingen tegen. Zo komen ze in aanraking met allerlei geesten, de Sky People, de Little People, de Blizzard Man en de Manslayer. Al deze dingen, en eigenlijk alles wat de game biedt, komt rechtstreeks uit de folkore die door de stammen in Alaska erop nagehouden wordt.

De Sky People zijn bijvoorbeeld geesten die van het Noorderlicht stammen en als bangmakerij voor de kinderen gelden, en de Little People zouden volgens de verhalen eten uit de dorpen stelen. Onderweg komt het stel ook in aanraking met de nodige puzzels en daarbij komt een ander geloof van de stammen naar voren.

De stammen geloven dat niemand alleen in het poolgebied overleeft. Het is altijd een samenwerking tussen mens, dier en geest. Dit laat Never Alone ook exact zo zien. Zoals al gemeld wordt je eerst gered door een poolvos, die nadien je maatje wordt. Vanaf dan kun je als de vos of Nuna spelen en is samenwerking vereist.

Negen van de tien obstakels kun je namelijk niet alleen overwinnen. Nuna kan natuurlijk klimmen en aan touwen zwieren, maar ook met een bola (een soort lasso met bollen op het einde) stukken ijs kapot maken. De vos kan op zijn beurt stukjes tegen muren lopen, wall jumps doen en met geesten communiceren.

Deze geesten in Never Alone vormen de meeste van de puzzels, maar soms ook een stukje frustratie in de game. Soms is het een kwestie om van platform naar platform te springen, maar soms haal je dat niet. Dan moet je dus gebruik maken van de geesten die als extra platform dienen of van de wind die je verder laat springen.

Het vervelende van die geesten is dat het poolvosje deze oproept. Als je dus op een geest staat en de vos is te ver weg, verdwijnt deze weer en dan val je. Ook is het soms zo dat de besturing in de game niet altijd even goed meewerkt als je van hot naar her springt, waardoor je het bij sommige levels een aantal keer opnieuw moet proberen voordat je verder kunt komen.

De puzzels zijn gelukkig niet tijdgebonden of hectisch, waardoor je alle tijd hebt om eens rustig te kijken wat nou de bedoeling is. Soms is er wel een stukje timing voor nodig, aangezien de wind van de sneeuwstormen alle kanten op blaast, maar verder heb je alle tijd om eens rustig te genieten van wat Never Alone je te bieden heeft.

De game speelt zich dan wel bijna volledig in een sneeuwstorm af, maar ademt een heerlijke sfeer uit. De game is voor een groot deel in wit en blauwtinten gehuld, met vallende sneeuw op de voorgrond en een soort zwart filter om de rand van je scherm.

De achtergronden zijn veelal heerlijk om te zien en ook de personages zijn bijzonder goed uitgewerkt. De ontwikkelaar heeft Never Alone ook een gevoel van authenticiteit weten te geven door alles in Iñupiaq te laten vertellen. Wel met een Engelse ondertiteling, anders snap je er geen bal van.

De geluiden van de sneeuwstorm, de krakende sneeuw en de kreten van Nuna en de vos op de voorgrond te laten in plaats van een opzichtig muziekje is ook een bijzonder goede keuze geweest. Dit alles maakt Never Alone een spel waar je uren van zou kunnen genieten, ware het niet dat het spel slechts een uur of twee duurt.

Never Alone, of Kisima Innitchuna, is een spel dat in bijna alle opzichten geniaal is. De Indiegame biedt je grafische pracht, inzicht in een andere cultuur, een lekker rustig sfeertje en hele goede gameplay. Het jammere aan de game is dat er niet heel veel uitdaging in de puzzels zit, al is het wel even pittig soms.

De besturing werkt daarbij heel soms ook niet helemaal mee. Spijtig is ook dat de game erg kort is. Met slechts twee uur kun je het einde van het spel al bereiken. Dit had veel langer gemogen en had de game ook absoluut geen onrecht aangedaan. Never Alone is desondanks een Indiegame die je zeker in huis moet halen, al is het maar voor die paar uren.