Mafia 3 Review - Niet legendarisch, maar...

Ontmoet Lincoln Clay, een donkere gespierde jongeman die in New Bordeaux leeft in de jaren 60 van de vorige eeuw. Als hem alles afgepakt wordt wat hem lief is, is hij uit op bitterzoete wraak. Hoe dat uitpakt, lees je in deze Mafia 3 review.

De verwachtingen waren hoog na deel 2, dat zes jaar geleden uitkwam en bij velen goed in de smaak viel. De freeroaming titel had een geweldige sfeer en een verhaal dat je zo bij de strot greep dat maar weinig gamers konden stoppen met spelen. En dus hoop je dan automatisch dat Mafia 3 net zoiets unieks kan neerzetten. Daar kunnen we kort over zijn: dat is niet gebeurd.

Elke Mafia fan zal meteen van een koude kermis thuiskomen zodra je Mafia een paar uur gespeeld hebt. “Is dit alles?!” “Is hier jaren aan gewerkt?” “Dit moet wel de meest teleurstellende game van het jaar zijn!” Het zijn slechts een paar gedachten die door het hoofd van ondergetekende schoten. Dit kán niet waar zijn.

En dan ga je doorspelen met de hoop dat de game je ergens toch nog op andere gedachten brengt. Het lukt maar ten dele. Wat absoluut dapper is, is het weggooien van die setting uit het vorige deel en het compleet anders doen. Een nieuw hoofdpersoon met zijn eigen verhaal, in een nieuwe setting. We waarderen het. Evenals de manier waarop dat verhaal gebracht wordt.

Mafia 3 opent krachtig met een uitleg over racisme in de game en de manier waarop het hele verhaal van Lincoln Clay verteld wordt als een getuigenis. Je hebt het gevoel naar een interessante documentaire te kijken waar je continu zelf via flashbacks de hoofdrol van speelt. De game zit vol goede narratieve elementen en dito dialogen.

Het probleem is alleen dat het verhaal (dat overigens toch nog wel wat clichématige haken en ogen heeft) niet voldoende de gameplay ondersteunt en vice versa. Daar gaat Mafia 3 de mist in! Nooit heb je ’t gevoel volledig gepakt te worden door de game en de cinematografische ervaring waarbij je écht voelt alsof je de hoofdrol van een film speelt, blijft weg.

Dit ligt aan de gameplay die te afgeraffeld aanvoelt. Om één keer de vergelijking te maken en daarna niet meer: het is GTA meets Saints Row, maar dan slechter uitgewerkt. New Bordeaux is opgedeeld in meerdere districten en jij zint op het leven van Marcano en diens handlangers. Jij gaat hem alles, maar dan ook alles afpakken. En dat betekent dat je elk district gaat veroveren en toe gaat wijzen aan je eigen onderbazen (en opeens is daar Vito uit deel II!).

Dat klinkt iets spannender dan het is, want uiteindelijk zijn de missies steeds hetzelfde: schakel vijanden uit, ondervraag die, blaas dat op, verzamel geld, steel dit en help die ene persoon.

Het zorgt ervoor dat je Mafia III niet uren achter elkaar wilt spelen, terwijl het niet onaardig is om een of twee uur achter elkaar te spelen. Sterker nog: voor tussendoor is het best een prima game. Een gevalletje: voldoet niet aan de hoop en verwachtingen, maar heeft nog wel het een en ander te bieden.

De map is vele malen groter dan het vorige deel en om je te verplaatsen tussen alle districten rijd je vanouds in een auto rond. En wat doe je in die auto: lekker naar muziek luisteren uit de jaren 60! De soundtrack van Mafia II was subliem, die van deel III is dat ook!

Of je nou in je auto rondtoert of ergens anders in de game bent, continu is de muziek ijzersterk! Niet voor niets schreven we alleen al een aparte special over de Mafia 3 soundtrack. Kijk dus niet vreemd op als je nummers als Little less Conversation en Paint it Black voorbij hoort komen. Fantastisch! Al kun je natuurlijk ook gewoon een LP opzetten; de game moet dus meer bieden.

Hoewel de missies repetitief zijn, is het wel zo dat je als speler er zelf voor kunt zorgen dat je variatie aanbrengt in je speelstijl. De map heeft voldoende om te ontdekken en bevat naast de story mode ook allerlei zijmissies. En tussendoor kun je zat andere dingen doen, zoals het verzamelen van elektronische onderdelen, Playboys opzoeken, geld verdienen op meerdere manieren, je auto upgraden en vulgaire Vargas schilderijtjes verzamelen.

En wat zeker tof is, zijn de dingen die je gaandeweg vrij speelt. In het begin lijkt Mafia 3 weinig te bieden. Maar gaandeweg -wat té lang duurt- speel je meerdere leuke opties vrij, zoals dat je op een gewenst moment om versterking kan vragen tijdens een overval en een auto kan laten komen aanrijden, zodat je niet er steeds een hoeft te stelen. Deze opties vind je in een tandwieltje dat je met LB naar voren kan laten komen. Je hele tandwieltje breid je uit met coole features. En eerlijk is eerlijk: er zitten paar verrassende stukken in het hoofdverhaal waarvan je kaken tijdelijk even van elkaar gaan.

En kleine verrassingen sieren de game, ook als je gaat letten op details. Zodra je bijvoorbeeld een auto steelt, wil een ooggetuige de politie bellen. Maar als jij haar op tijd uitschakelt in een telefooncel, en daarna rustig over straat loopt, zal de politie totaal niet achter je aan gaan. We like!

Helaas zijn die leuke momenten wel sporadisch en dus te weinig aanwezig. En feit is ook dat Mafia eigenlijk voor een open wereldgame nog steeds té lineair is. Diverse mensen die over straat lopen kun je nog steeds niet aanspreken. En welke deurtjes je wel of niet mag inlopen is allemaal voorgeprogrammeerd. Wat dat betreft zou een role-playing game als The Witcher 3 best wat elementen mogen uitlenen aan Mafia 3 waarbij je wél de volledige vrijheid krijgt in wat je mag doen.

Wat Mafia 3 pas echt de das om doet, zijn technische aspecten. Visueel stelt de game teleur met matige graphics, waardoor je geregeld het gevoel een Xbox 360 game te spelen. Al staat daar tegenover dat de lipsynchronisatie wel sterk is. Helaas kan het voorkomen dat de game zomaar in je speelsessie terug klapt naar je dashboard, je zonder pardon een freeze krijgt en de game bevat op de Xbox One meer dan genoeg bugs.

Als je op de kaart kijkt waar je gezondheid kan halen en daar aankomt, kan het voorkomen dat je de health pack niet mag oppakken (en nee Lincoln droeg er nog niet al drie op zak!). Dit kan gewoon niet voor een game met zo’n goede naam en die zo lang in ontwikkeling is!

Daardoor lijkt Mafia 3 een afgeraffeld product dat nog veel verder uitgewerkt had moeten worden. De potentie is zichtbaar, maar het is het allemaal net niet. De puzzelstukjes vormen niet netjes één geheel. Mafia 3 maakt de hype simpelweg niet waar. Dan kan de muziek nog zo geweldig zijn, met een LP uit de jaren 60 ben je goedkoper uit.