Life is Strange Review - Episode 1 Chrysalis

Episodische game-vertellingen weten steeds meer voet aan de grond te zetten en het succes van de Telltale games is niemand ontgaan. Square Enix pakt zijn kans, mixt wat Rockstar elementen met Telltale en zie hier het resultaat: Episode 1, die naar meer smaakt. Lees het in onze Life is Strange review.

In Life is Strange kruip je als speler in de huid van de tiener Max. Het meisje is na jaren teruggekeerd in het dorpje Arcadia Bay voor een opleiding fotografie. De game begint een beetje als een horrorspel: Max bevindt zich in een vreselijke storm en als speler bekruipt je een naar gevoel, wat is er aan de hand?

Het moment duurt maar kort, want Max wordt daarna wakker in een klaslokaal. Ze voelt zich wat onwerkelijk want de storm en het lugubere sfeertje leken zo echt, wat is er toch aan de hand? Genoeg. Want kort daarop ontdekt ze dat ze de tijd terug kan spoelen, en dat is dan ook meteen het unique selling point van de game.

De gehele episode kan Max op momenten tijd terugspelen, al moet wel gezegd worden dat die optie er niet onbeperkt inzit. De game geeft zelf aan wanneer dit kan en op die momenten is haar kennis nooit verloren gegaan. Spannend is bijvoorbeeld dat Max ziet dat iemand neergeschoten wordt op een toilet in de school.

Door de tijd terug te spoelen kan ze een afleidingsmanoeuvre verzinnen en het slachtoffer redden. Saved by the bell.

Wat wel jammer is, is dat het tempo in episode 1 laag ligt en er gebeurt in korte tijd vrij weinig. Daarentegen heb je wel een lekkere adventure game in handen waarbij je op je dode gemakje van alles kunt ontdekken. Zo kun je rondlopen in de school en in een ander gebouw en van alles bekijken.

Er is namelijk een meisje vermist, wat ongetwijfeld een grotere rol gaat spelen in latere episodes, en overal hangen briefjes over de vermissing. Maar ook allemaal andere papieren hangen aan muren en verder kun je in het dagboek van Max lezen. Het is bijzonder om te zien hoe ontwikkelaar Dontnod Entertainment aandacht heeft besteed aan alllerlei details.

Hoewel je de episode binnen 2 à 2,5 uur uit kan spelen, kun je er met gemak een uur bij optellen, of zelfs iets meer, als je van alles wilt bekijken en lezen, wat als voordeel heeft dat je meer te weten komt over Max.

Het is een wat timide meisje, en deels onzeker. Life is Strange geeft af en toe een Bully gevoel, met een school vol stereotype kinderen, waar dus ook pestkoppen tussen zitten. Grof taalgebruik of domme grappen worden dan ook niet geschuwd. Dat doet de game goed.

Enige is wel dat Max niet een hoofdpersoon is waar iedereen zich direct mee kan identificeren. Ze is nogal milieubewust en haar gedachtegangen zijn soms zo zeikerig dat je denkt: wat ben je ook een rare vogel.

Maar goed, daar moet je doorheen want uiteindelijk valt Max wel mee, en ben je benieuwd naar wat er om haar heen gebeurt. Want wat doet de vader van een vriendin van haar precies en wat is zijn rol in dit verhaal? En hoe zit het nou met die vermissing?

De interesse wordt in ieder geval gewekt in de eerste episode, al moet de vaart wel toenemen in episode 2!

Minder interessant is het unique selling point van de titel; het voelt soms wat onnatuurlijk om de tijd terug te spoelen. De puzzels in de game zijn bovendien te simpel en nergens ben je met echte hersenkrakers bezig. Alles ligt er te dicht bovenop en dat is jammer. En hoewel keuzes die je maakt invloed hebben op het verhaal heb je minder het gevoel dan bij Telltale games dat je beter iets anders had kunnen kiezen.

Ook voelen de achievements/trophies een beetje gek aan in deze game. Max is onlosmakelijk verbonden met haar fotocamera, prima. Maar bijna alle achievements/trophies speel je vrij door bepaalde foto's te nemen. Het is net als het terugspoelen van de tijd waarbij je denkt dat de optie wat beter, zorgvuldiger, uitgewerkt had kunnen worden.

Desalniettemin ga je wel op zoek naar de plekjes om die toffe kiekjes te schieten, dus de missie is deels geslaagd.

Life is Strange weet niet meteen een betoverende sfeer neer te zetten als Telltale games waarmee je meteen van je stoel afgeblazen wordt, maar de sfeer die er is, is wel uniek! Sowieso ben na twee uur spelen wel hooked om door te spelen. Er zit zoveel in deze game dat de game minder lineair is dan een Telltale game en je dus meer wilt ontdekken.

Als je even naast je neerlegt dat Max niet altijd een even leuk meisje is, heb je dus wel een leuke game in handen. En dat voor maar 5 eurootjes. Sowieso mag je voor dat bedrag al niet twijfelen. Life is Strange is vooralsnog vreemd, maar wel lekker.