Im Labyrinth Des Schweigens Review - Krachtig verhaal en sterk regiedebuut

De Tweede Wereldoorlog was een vreselijke tijd die al vaak in beeld gebracht is. Helaas geldt dat niet voor de tijd van wederopbouw en de vele processen erna. En dat terwijl deze periode minstens net zo interessant is. In deze Im Labyrinth Des Schweigens review vertellen wij je waarom deze film zo sterk is en je aan het denken zet.

De vele oorlogsaspecten van de Tweede Wereldoorlog zijn ons intussen behoorlijk duidelijk. Er zijn talloze films, documentaires en zelfs tekenfilms die over de periode van oorlog gaan. Deze richten zich vooral op de oorlog zelf, maar de periode erna is minder bekend.

Recentelijk is Brad Pitt bijvoorbeeld nog in een tank gekropen voor de film Fury en we kennen allemaal de films als Schindler's List, The Boy in the Striped Pyjamas en Der Untergang wel, om niet te beginnen over de vele games die met deze setting afspelen zoals Wolfenstein: The New Order, al is dat natuurlijk pure fictie.

Im Labyrinth Des Schweigens gaat over niets van dit alles, de film speelt zich na de val van Hitler af en volgt de gebeurtenissen achter het tweede Auschwitz proces. Het is 1958 en de oorlog is voorbij. Het is de tijd van het Wirtschaftswunder, waarin de Duitse economie op wonderlijke wijze herstelde.

Johann Radmann (Alexander Fehling, Inglorious Basterds) is een ambitieuze officier van justitie. Hij heeft alleen nog nooit een echte zaak gehad, maar zat in plaats daarvan op verkeersdelicten. En nu krijgt juist hij het onderzoek dat zal leiden tot het tweede Auschwitz proces.

Dit onderzoek is gestart doordat journalist Thomas Gnielka (André Szymanski) een beul uit het nazikamp herkende toen hij hem een vuurtje aanbood en ermee naar de politie ging. Die nam hem niet serieus en dus stapte hij naar het Openbaar Ministerie.

Radmann stuit op hevige weerstand tijdens zijn onderzoek. Duitsland wil namelijk verder en ziet de Tweede Wereldoorlog als een nare herinnering. Er is besloten om alles te vergeten en in de doofpot te stoppen, maar dat kan Johann niet accepteren.

Wat volgt is een spannend onderzoek, waarbij steeds meer van de gruweldaden uit Auschwitz aan het licht komen. En de film is daadwerkelijk spannend, wat je niet direct zou verwachten als je bedenkt dat het om een proces gaat. Het is dan ook geen standaard drama, maar een thriller met een flinke historische lading.

Im Labyrinth Des Schweigens laat je niet alleen het proces zien, maar ook veel dingen die eromheen hangen. Radmann gaat bijvoorbeeld op pad om nog meer SS-officieren op het matje te roepen (in totaal 22).

De Duits-Italiaanse regisseur Giulio Ricciarelli heeft het verhaal erg waarheidsgetrouw en op een intrigerende manier in beeld gebracht door goed gebruik te maken van de feiten, maar ook kleine dingen te veranderen waardoor de film en het verhaal wat duidelijker en spannender wordt.

Een mooi voorbeeld van een afwijking van de feiten die Ricciarelli doorgevoerd heeft, is dat er eigenlijk drie aanklagers in dit proces waren, namelijk Joachim Kügler, Gerhard Wiese en Friedrich Vogel.

Maar dat is niet alles wat de film van Ricciarelli zo goed maakt. Ook met de omgeving en de setting zit het bij Im Labyrinth Des Schweigens heel goed. Je ziet de delen van een grauw en verdeeld Duitsland wat net uit de schaduw van de oorlog kruipt.

Je ziet bij de mensen het leed in de ogen, vooral zodra ze erachter komen dat iemand ooit een SS-officier was. Maar je ziet elders ook hoop en vreugde, ondanks dat men nog volop in de ellende zit. En daarvoor verdienen eigenlijk alle acteurs in de film een dikke pluim.

Het overtuigende acteerwerk maakt de film namelijk juist zo interessant om te zien. Maar niet alles is goed. Soms wordt er namelijk nog wel eens te theatraal gedaan, maar dit wordt nooit echt storend.

De film is over het algemeen behoorlijk zware kost, gezien de gebeurtenissen, maar ook door de vragen die de film je stelt. De vraag of het simpelweg een kwestie van goed en slecht is of dat er ook een grijs gebied moet zijn. Of de vraag of alle nazi’s slecht waren. Denk daar maar eens over na.

Nee, Im Labyrinth Des Schweigens is geen film die je zomaar even op een gare zaterdagavond moet gaan kijken. Daarvoor is het echt een te zwaar en diepgaand verhaal. Sterker, nog: soms lijkt het verhaal wel wat té zwaar met als gevolg dat het ietsje rommelig overkomt.

De film heeft nog wel een dun liefdesverhaal, wat ervoor zorgt dat de zware momenten iets verlicht worden, maar dat is dan weer veel te licht in de film verwerkt en haalt eigenlijk niets uit.

Het regiedebuut van Ricciarelli is erg sterk met Im Labyrinth Des Schweigens. De acteurs doen het goed al is het heel soms wat theatraal, de setting is erg goed in beeld gebracht en de film zet je behoorlijk aan het denken.

Toch zijn er enkele kleine dingen op te merken aan de film. Zo is het verhaal soms net te zwaar neergezet, wat het weer net ietsje rommelig aan doet voelen. Deze film schotelt je een verhaal voor dat, ondanks dat het zware kost is, absoluut gezien moet worden!