Fantastic Four Review - Een proloog van anderhalf uur

Marvel is de laatste paar jaar flink aan de weg aan het timmeren met nieuwe superheldenfilms. Langzaam maar zeker komen ook remakes aan bod, zoals de Spiderman-films met Andrew Garfield. Ook Fantastic Four krijgt nu een nieuw likje verf, maar is deze beter dan de fikse tegenvaller uit 2004? Lees het in deze Fantastic Four review.

Fantastic Four begint in 2007, waar we kennis maken met een jonge Reed Richards (Miles Teller) en Ben Grimm (Jamie Bell). De twee klasgenoten zijn in Reed zijn garage bezig aan een machine waarmee ze fysiek materiaal van de ene plek naar een andere plek op de aarde kunnen teleporteren. Veel aandacht krijgen ze echter niet van hun docenten, totdat ze in 2015 bij de tentoonstelling van hun project worden aangesproken door Dr. Franklin Storm (Reg E. Cathey) en zijn geadopteerde dochter Sue (Kate Mara).

Dr. Franklin nodigt Reed uit om te studeren aan een school die zich specialiseert in het opleiden van knappe koppen - Ben valt daar helaas niet onder, hij was altijd de spierbundel van de twee. Heel toevallig is Dr. Franklin ook bezig aan een teleportatie-machine, alleen heeft Reeds machine iets wat de machine van Storm mist: hij kan datgene wat is geteleporteerd ook weer terug halen.

Al snel gaan Reed en zijn nieuwe teamgenoten - de bedenker van de machine, Victor Von Doom (Toby Kebbell), Sue Storm en haar broer Johnny Storm (Michael B. Jordan, geen familie van) - aan de slag om de machine af te krijgen en een portaal te openen naar wat lijkt een compleet andere dimensie. Er zit nogal wat tijdsdruk op het project, omdat de geldschieters – de Grote Boze Overheid, onder leiding van Dr. Allen - dreigen om de stekker uit het project te trekken. Het lukt het team echter om de machine op tijd af te krijgen en om succesvol een aap te teleporteren en terug te halen.

Reed en zijn vrienden kunnen niet wachten om zelf de machine in te stappen en te reizen naar de andere dimensie, dat hoogstwaarschijnlijk een rijkdom zal zijn aan nieuwe energiebronnen. De Grote Boze Overheid denkt daar anders over en wilt NASA inschakelen om die taak op zich te nemen. Voor dat kan gebeuren besluiten Reed, Victor en Johnny om datgene te doen wat altijd werkt: jezelf klem zuipen en op domme ideeën komen.

Al snel reizen de heren, ook in het gezelschap van Ben die vlak daarvoor nog even uit zijn bed is gebeld, af naar ‘planeet Zero’. Sue kwam op het laatste moment erachter wat het viertal van plan was, maar was te laat om het te stoppen.

Veel plezier hebben ze niet echter van hun tripje, want Victor smelt door een buitenaards goedje, Johnny verbrand in zijn cabine, Ben krijgt een berg stenen over zich heen, Reed raakt verstrikt onder de machine als ze terug worden geteleporteerd en Sue wordt op datzelfde moment gelanceerd in een berg computers. Kortom; de Fantastic Four is geboren. En maar goed ook, want al snel blijkt dat Victor toch niet is overleden in de andere dimensie, zichzelf de naam Dr. Doom heeft aangemeten en dreigt om de aarde op te slokken in een zwart gat.

Het grootste probleem van Fantastic Four is dat het de beginselen van een Origin-verhaal - het uitleggen van de oorsprong van een superheld - wel érg letterlijk neemt. Fantastic Four duurt sowieso niet lang, iets langer dan anderhalf uur, maar besteed vrijwel alle tijd aan de opbouw naar de teleportatie en de karakters voor hun veranderingen.

Het geeft een goed beeld van hoe iedereen in elkaar zit en de acteurs kunnen ook goed hun ei kwijt, maar qua superheldenfilm heeft het wel erg weinig om het lijf. De echte actie zit pas helemaal aan het einde van de film en dat duurt misschien een kwartiertje, wat gewoon veel te weinig is voor een film die draait om superhelden.

Het andere belangrijke aspect van een superheldenfilm zijn natuurlijk de helden zelf en ook die zitten soms een beetje raar in elkaar. Sowieso is het feit dat Reed ineens de schuld krijgt van alles nogal raar, aangezien het idee om de machine te gebruiken op naam staat van Victor. Daarnaast moet Reed zijn karakter ook de natuurlijke leider uitstralen, maar dat idee heb je totaal niet, omdat hij al die tijd daarvoor wordt geportretteerd als een introverte nerd.

Aan het einde van Fantastic Four hadden we een sterk gevoel dat we pas net de proloog van de film hadden gezien en dat is natuurlijk geen goed gevoel. Fantastic Four zet goed de introductie neer van alle karakters en de acteurs doen dat ook met verve, maar de echte Fantastic Four zien we maar een korte tijd en ook de chemie tussen de karakters verschilt ineens enorm na de transformaties. Wij hadden liever gezien dat Fantastic Four minimaal een half uur langer had geduurd en een échte film was geworden, in plaats van een veredelde proloog.