Dishonored 2 Review - Karnaca is dé vakantiebestemming

Toen er een aantal jaar geleden voor het eerst met Corvo kennis gemaakt werd, was het gelijk al duidelijk dat Dishonored niet in één bepaald genre in te delen viel. Wel wist de game de harten van deze verschillende soorten spelers te veroveren. Of de opvolger dit kunstje weer weet te flikken lees je in de Dishonored 2 review.

Dishonored 2 speelt zich 15 jaar af na de gebeurtenissen van het eerste deel. Emily Kaldwin, dochter van Jessamine, zit in de trein met haar vader Corvo als trouwe beschermeling. Helaas voor hen is de vrede niet van lange duur, want als snel dient een volgende staatsgreep zich aan.

Om met de Blink in huis te vallen, is het verhaal van Dishonored 2 interessant en vermakelijk. Net als in het eerste deel word je erop uit gestuurd om een aantal belangrijke sleutelpersonen van de primaire slechteriken uit te schakelen, uitmondend in dé grote finale. Hoewel dit geen wereldveranderend concept is, blijft het spel je steeds bedienen met meer diepgang en plot twists. De actievolle reis door Karnaca beschikt dan ook over een verhaal dat je zo nu en dan aan het denken zet, waarbij enige rustmomenten worden gegund op het schip Dreadful Whale, dat als basis tussen missies fungeert.

De algemene verhaallijn wordt wederom bijgestaan met een hoop verschillende verzamelbare objecten. Elk level is een ware bibliotheek aan informatie omtrent de lore van Dishonored, en geeft stukje bij beetje meer prijs over het keizerrijk. Gelukkig speelt The Outsider een belangrijkere rol in het spel, waarmee inzicht wordt gegeven op het eerste deel uit de serie. Deze boeiende tocht wordt grotendeels geschapen door de mensen die je leert kennen op je weg naar wraak.

Wat het verhaal van Dishonored 2 compleet maakt zijn niet de primaire doelen van de hoofdmissies, maar juist de opdrachten waar je zelf de hand in hebt. Met een beetje zoekwerk is het mogelijk om sidequests te vinden die soms tegenstrijdig zijn aan het belang van de daadwerkelijke missies en je belonen door anders te denken. De extra opdrachten en alternatieven zijn het waard om volledig tot het gaatje uit te zoeken, en geven de speler vaak meer opties of informatie die helpen het beste uit de game te halen.

Een goed voorbeeld hiervan zijn de illegale Black Market Shops, waar goederen te koop zijn. Zo vragen de eigenaren een voorwerp te halen of iets anders te regelen, waarna je de mogelijkheid krijgt om je uitrusting te verbeteren. Toch is de meest voor de hand liggende manier niet altijd de leukste, want na een beetje speurwerk kom je er ook achter dat je kan inbreken in deze illegale warenhuizen. Ook al benodigt het uitzoeken hiervan nou eenmaal wat tijd, om extra uren in Karnaca te verdwalen is echt geen straf.

Als setting was Dunwall al vrij overweldigend, maar het Karnaca van Dishonored 2 gaat nog een aantal stappen verder dan dat. De nieuw te verkennen havenstad, die vooral op windenergie draait, straalt een en al sfeer uit. De omgeving speelt in op je zintuigen en nodigt uit om steeds meer van de gebieden te verkennen. Karnaca is als setting namelijk mysterieus en biedt genoeg duistere geheimen om je nieuwsgierigheid vanzelf aan te zwengelen, soms met onvoorziene gevolgen.

Waar je ook loopt, kijkt of klimt, je proeft overal de wanhoop die zich in de stad bevind. Vage graffiti kreten en rottende lijken bepalen in de armere gebieden het straatbeeld, terwijl nog geen blok verder de ijzeren hand van de Grand Guard stevig huis houdt. Het contrasterende element komt in Dishonored 2 enorm goed uit de verf, doordat er in deze kille wereld ook nog bakens van hoop bestaan.

Hoewel je tijdens de gameplay vaak geconfronteerd wordt met de dood, leeft Dishonored 2 meer dan zijn voorganger. Zo zijn er met vlagen een groot aantal niet vijandige NPC’s te vinden, die de situaties zo goed mogelijk proberen te doorstaan. Er wordt bijvoorbeeld muziek op straat gespeeld, maar ook is er een soort opvang voor de armeren te vinden. Het mooiste aan dit alles is, naast dat elke NPC eigen interacties en routines heeft, dat elke NPC zijn eigen verhaal met zich meedraagt, die jij ook kunt ontdekken.

Naast een sfeermakende setting zijn ook de rest van de visuele aspecten een ware lust voor het oog. Grafisch gezien weet de game te overtuigen, maar waar het spel echt op weet te schitteren is het level design. Karnaca weet, ten opzichte van Dunwall, geheel met een eigen smoelwerk te komen. Van de 9 hoofdstukken die de game te bieden heeft, is het merendeel dan ook memorabel te noemen.

Één van de hoogtepunten blijft toch wel het in de preview genoemde Clockwork Mansion, waarbij kamers geheel kunnen verdwijnen en er nieuwe passages ontstaan. Naast deze enorme Rubik's Cube durft ontwikkelaar Arkane Studios nog veel meer te zien waartoe het in staat is. Er is een level te spelen waar je de tijd in handen hebt en steeds naar het heden of verleden moet overschakelen om te puzzelen met de omgeving. Gelukkig weten ook minder inventieve levels te boeien, want er is genoeg afwisseling ten opzichte van de eerste Dishonored.

Karnaca is, in vergelijking met Dunwall, een stuk meer in de hoogte gebouwd. De nadruk op verticale gameplay zorgt er dan ook voor dat er ruimte is voor nog meer alternatieve wegen om op de locatie van je doel te komen. Elke playthrough vallen er andere mogelijkheden op, die je eerst niet voor ogen had. Soms kost het enige moeite en doorzettingsvermogen om uit te zoeken hoe je op een bepaald punt komt, maar vaak loont het wel!

Dishonored 2 is bedoeld om meer dan één keer te spelen en zit tot de nok toe vol met manieren om je een weg te banen door de levels. Zelfs als je een vierde keer aan de campaign begint, zal je weer verbaasd worden over niet eerder opgevallen gebieden. Afhankelijk van je eigen padvinderij en speelstijl, krijg je een geheel andere game voorgeschoteld. Dit beperkt zich niet alleen tot de te ontdekken geheimen, maar ook de algemene belevenis en het verhaal moeten er aan geloven.

In Dishonored 2 krijg je weer een hoop voor het kiezen, waarbij één van de belangrijkste beslissingen gelijk in het begin gemaakt moet worden. Het spel bevat namelijk niet één, maar twee personages in de vorm van de vertrouwde Corvo en het nieuwe telg Emily. Fans van de game kunnen gerustgesteld worden, want de vrouwelijk protagonist doet zeker niet onder aan haar vader.

Het grote verschil tussen de twee personages is de collectie aan Void-krachten die zij tot hun beschikking hebben en de belevenis van het verhaal. Zo reageren NPC’s heel anders op beiden sluipmoordenaars, waardoor andere conversaties ontstaan. Om de puzzelstukjes van het verhaal goed in elkaar te kunnen leggen, moet je de game dus zowel met Emily als Corvo gespeeld hebben. Naast deze verschillen in gameplay, zijn er nog meer beslissende factoren die de playthrough beïnvloeden.

De eerste Dishonored stond bekend om het feit dat er meerdere wegen naar Rome leiden als het om speelstijl gaat. Zijn opvolger borduurt hierop verder, waardoor de speler dus kan kiezen volledig de gevechtsmodus in te gaan, of juist sluipend Karnaca door te struinen. Er mag duidelijk gezegd worden dat beide manieren enorm veel afwisseling bieden, maar ook geheel in balans zijn.

Een stealth playthrough verrast de speler met een hoop inventiviteit en laat het level design volledig tot zijn recht komen. De echte uitdaging ligt dan vooral in het niet gezien worden en vijanden alleen te verdoven in plaats van een kopje kleiner te maken. Munitie als verdovingspijlen zijn vrij schaars in de game, waardoor je vaak tot de ultieme creativiteit uitgedaagd wordt. Mocht dit niks voor jou zijn, dan is de Rambo-stijl ook een behoorlijke kluif geworden.

Een directere aanpak in Dishonored 2 is mogelijk en zeker een keer aan te raden om te volbrengen. Vijanden zijn in grote getalen te vinden, waarbij je al snel overweldigd wordt als je de omgeving niet optimaal gebruikt. Combat is afwisselend en uitdagend gemaakt, waarbij zowel Emily als Corvo niet al te veel slagen kunnen overleven. Zo'n playthrough is de optimale manier om al je technische snufjes en krachten eens goed te testen.

Dishonored 2 weet ook enigszins te verfrissen op het gebied van arsenaal. De vaste uitrusting bestaat nog steeds uit een pistool, zwaard en kruisboog, maar worden aangevuld met iets meer mogelijkheden. Een toevoeging van meerdere soorten pijlen, die de vijand laten vluchten of verblinden, worden bijgestaan door een flink aantal nieuwe upgrades. Toch is deze subtiele uitbreiding niet hetgeen wat de meeste indruk weet te maken qua verdelging, want het wezen uit de magische dimensie de Void, The Outsider, is weer terug met speciale krachten.

Corvo heeft zijn vertrouwde collectie aan abilities weten te behouden, waar zo goed als geen veranderingen in toegebracht zijn. Gebrek aan verandering is totaal niet storend, want het stil zetten van de tijd om vervolgens een wachter volledig te doorklieven is en blijft een pretje.

Emily daarentegen komt met een zestal kersverse unieke gaven. Zij is met haar kit een stuk meer gefixeerd op het afleiden en het zo effectief mogelijk ombrengen van vijanden. Deze krachten zijn onwijs gaaf om mee te experimenteren en laten een duidelijk verschil zien ten opzichte van Corvo. Ben je als speler helemaal niet van de bovennatuurlijke krachten, dan geeft de game je zelfs de optie om het spel te volbrengen zonder de beschikking hierover.

Over Dishonored 2 is zo goed als alleen maar lof te verkondigen, toch zitten er een paar kleine aandachtspuntjes in die wel anders aangepakt mochten worden. Het perceptievermogen van vijanden is namelijk niet altijd even sterk. Ook al is het vermogen van de vijanden om jou op te merken samenhangend met de moeilijkheidsgraad van het spel, zijn er af en toe vraagtekens te plaatsen. Zo komt het voor dat je een paar centimeter voor een vijand staat en zij je niet opmerken, terwijl zij jou wel waarnemen als je ongeveer aan de andere kant van het blok een deur opent.

Bovendien had het verschil tussen een high en low chaos playthrough wel groter mogen zijn. Karnaca past zich namelijk aan de hoeveelheid slachtoffers die je maakt aan, waarbij high chaos resulteert in meer bloodflies. In de praktijk valt dit nogal tegen, waardoor er maar weinig verandering plaatsvindt.

Één punt dat menig speler frustratie gaat bezorgen, is het automatisch saven van de game. Zo herschept een automatische savefile de omgeving en perceptie van de omstaanders. Hierdoor komt het meer dan eens voor dat een vijand die je eerst niet opmerkte en met zijn rug naar je toe stond, nu opeens wel weet heeft van jouw positie als de automatische savefile geladen is. Het zijn kleine foutjes, maar ze moeten wel even genoemd worden.

Dishonored 2 is één grote bom aan sfeer. Het spel biedt ieder wat wils, waarbij de algemene regel geldt dat een solide gameplay ervaring behouden wordt. Een interessante setting, gecombineerd met een meeslepend verhaal, zorgt ervoor dat je je geen moment verveeld. Het spel biedt het beste van de eerste Dishonored, met genoeg aanpassingen om de boel fris te houden.

Het spel kent een paar kleine schoonheidsfoutjes, maar biedt zo ongelooflijk veel benutte potentie dat deze nauwelijks afdoen aan de ervaring. Afhankelijk van het aantal playthroughs ben je hier tientallen uren zoet mee, waarbij elke keer weer alternatieven worden gevonden. Met stipt valt te zeggen dat Corvo in volle glorie terug is, want Dishonored 2 staat als een huis.