Digimon World Next Order Review - Niet van nu

Bandai Namco doet met Digimon wat Nintendo met Pokémon al lang had moeten doen; de franchise in een role-playing game veranderen. In 1999 kwam het eerste Digimon World deel uit en nu, na jaren, komt eindelijk weer een nieuw deel. Lees in deze Digimon World Next Order review of de franchise met de tijd mee is gegaan!

Digimon is al jaren de tegenhanger van Pokémon. Beide franchises zijn razend populair vanaf het begin en kennen dan ook al veel games. De Digimon-franchise kende al enkele games die ons meenamen naar de digitale wereld van Digimon. En nu heeft de Bandai Namco franchise weer een vervolg gekregen, althans een soort van vervolg.

De game sluit namelijk niet direct aan op de gebeurtenissen uit het eerste deel. Je komt wel in de Digimon wereld terecht, maar je kruipt nu in de huid van een nieuwe tamer. Deze is, afhankelijk van je keuze, mannelijk of vrouwelijk en wordt de digitale wereld ingezogen wanneer deze de oude Digivice weer aanzet.

Dan blijkt dat de wereld van de Digimon in groot gevaar is. Er zijn namelijk metalen Digimon opgedoken die alles in de wereld mollen. Je belandt eerst in een gevecht terwijl twee van je oude Digimon je bijstaan, maar dit gaat niet helemaal van een leien dakje. Al snel kom je in Floatia, terecht waar een professor je uitlegt wat er precies speelt.

Daarna mag je twee Digimon kiezen die als je partners zullen fungeren. En als laatste krijg jij natuurlijk de taak om andere Digimon weer in de veilige stad te krijgen. Alleen zo is de digitale wereld te redden. Een simpel verhaal dus, maar zoals altijd bij een RPG betaamt is jouw klus niet zo makkelijk als hij klinkt.

Je moet namelijk van alles doen om de Digimon vanuit de open wereld die de game kent naar Floatia te lokken. En ondertussen moet je jouw Digimon ook nog eens verzorgen. Zij krijgen namelijk honger, worden moe, kunnen ziek worden en hebben specifieke wensen. Daarbij moeten de wezens ook om de haverklap poepen (letterlijk) en als je dan niet snel een wc vindt, heb je een chagrijnige Digimon die even in het veld schijt.

Het is dus een soort Tamagotchi die je met je meesleept, terwijl je een RPG speelt met diezelfde Tamagotchi. Dit verzorgen is an sich een leuk element, want je kunt er zelf voor zorgen hoe gelukkig je wezen is. Alleen het is wel iets wat je spel ontzettend vertraagt, zeker in het begin, als de Digimon nog iedere vijf minuten moeten kakken, frustreer je je hier uiteindelijk bijzonder aan.

En dat frustreren loopt in het begin van de ongeveer 50 uur durende game nogal op, ook door andere factoren. Zo is de uitleg vaak, net als in het eerste deel, een heleboel tekst waarvan slechts een deel waarde heeft en daarbij heeft Digimon World Next Order een behoorlijke leercurve. De game begint redelijk makkelijk in het eerste gevecht, maar zodra je echt begint is er meteen een flinke uitdaging. Je wordt door de eerste vijand die je ziet mogelijk al compleet afgerammeld, simpelweg omdat jij nog zwak bent en de uitleg niet echt duidelijk is.

Dit blijft aanhouden totdat je Digimon een paar keer geëvolueerd zijn en je het vechtsysteem een beetje onder de knie hebt. Dit actieve vechtsysteem bestaat in het begin voornamelijk uit het geven van orders aan Digimon en ze aanmoedigen vanaf de zijlijn wat weer orderpunten oplevert. Verder is het een beetje hopen dat alles goed gaat, want verdedigen is er niet meteen bij.

Dat komt later in de game pas aan bod, samen met nieuwe aanvallen zoals de super en de ExE-aanval. En op dat moment snap je de manier van vechten een stuk beter, maar ook hoe je Digimon nou werken. Welk eten vinden ze lekker (de ene Digimon houdt van een bepaald soort fruit en de ander wil vis of vlees), wat is de timing van hun aanvallen en waar ligt hun kracht nou precies.

Het is dus echt de omgedraaide wereld in Digimon World Next Order. Eerst zwoegen, zweten en vloeken en daarna fluitend door het leven. De eerste Digimon game was te eenvoudig vanaf het begin, dus Bandai Namco heeft dit bewust aangepast in dit deel. Alleen nu is het in het begin te moeilijk, waardoor je af dreigt te haken. Het nodigt vooral voor de nieuwkomer absoluut niet uit om te beginnen met spelen en jammer genoeg slaat de balans later in de game juist door naar de andere kant.

Dan heeft de game als vanouds vooral last van gebrek aan uitdaging en krijg je het alleen zo nu en dan nog zwaar. Jouw Digimon, waarvan je er nu voor het eerst twee bij je mag nemen, zijn dan sterker, hebben wat minder aandacht nodig en reageren in een gevecht een stuk sneller.

Digimon World Next Order geeft je namelijk de mogelijkheid om je Digimon naar wens tam te maken, of trainen. En dat is erg fijn. Tijdens het vechten merk je snel genoeg waar het je Digimon aan ontbreekt. In de trainingsruimte van Floatia kun je vervolgens je Digimon trainen op HP, MP, snelheid, kracht en andere elementen. Je moet er dan wel rekening mee houden dat je Digimon na verloop van tijd moe worden en moeten rusten.

Daarbij moeten ze ook tijdens het trainen blijven eten en natuurlijk op zeer regelmatige basis kakken. Het systeem waarmee je kunt trainen is een stuk uitgebreider geworden dan in het voorgaande deel, wat er voor zorgt dat het meer als een RPG aanvoelt. En jij als tamer hebt ook meer mogelijkheden om sterker te worden. Na verloop van tijd zul je onder andere door rond te lopen en te vechten in level stijgen.

Je krijgt dan tamer points, die je in kunt zetten om onder andere je Digimon meer commando's te geven, meer dingen mee te nemen en een betere band met je wezens te krijgen. Ook hier is het systeem een stuk uitgebreider dan in het eerste deel. Bandai Namco heeft hier flink wat stappen gezet. Een sterk systeem dat uitgebreider is, maar ook bijdraagt aan het traag op gang komen van de game.

Digimon World Next Order is simpelweg een game die langzaam op gang komt en pas later echt leuk wordt. Je moet even doorbijten in het begin, waar alles nog redelijk beknopt is, maar later wordt dat beloond. Datzelfde geldt voor het verhaal en het stadje Floatia, dat je als uitvalsbasis gebruikt. In het begin is hier namelijk alleen nog maar een tweetal huisjes en een buitentoilet.

Een van die huisjes in het begin is van de professor, die je gered heeft aan het begin van de game. En in dat huisje vind je ook een ‘multiplayer modus’, wat meer een easter egg voor de fan is. Je kunt daar via de klassieke Tamagotchi-achtige Digivices een gevecht met iemand anders op de wereld aangaan.

Natuurlijk is dit slechts een kleine, maar wel leuke toevoeging. Later wordt de stad steeds groter, naarmate jij meer Digimon geholpen hebt. Er komt een winkeltje, een warenhuis en zo nog veel meer. Als je bedenkt dat je ongeveer 250 Digimon (fanservice!) kunt helpen, weet je dat Floatia uiteindelijk flink groeit (al wordt de stad nooit enorm voor het gevoel).

Als dit nou in een magisch ogende wereld zou zijn, waar je alleen al door de aanblik ervan vrolijk zou worden, zou de game het er een stuk beter vanaf brengen. Maar helaas blinkt de game daar niet in uit. Digimon World kent wel een kleurrijke open wereld, die een stuk groter aanvoelt dan het eerste deel, maar deze weet toch niet echt indruk te maken.

Alle gebieden in de game, waaronder een vallei, een bos, een woestijn en een vulkanisch gedeelte zijn aaneengeschakeld en direct vanaf het begin toegankelijk. Maar iedere omgeving is redelijk levenloos en eenvoudig vormgegeven. De gamewereld ademt nagenoeg geen sfeer, ondanks dat er een dag- en nachtcyclus is. Natuurlijk lopen er vijanden door ieder gebied, maar die zie je pas echt lopen als je dichterbij komt.

In de verte beweegt er nagenoeg niets en dat is een gemiste kans van Bandai Namco. De grafische stijl van de omgeving is ook dusdanig dat de game niet echt van nu oogt. Datzelfde geldt helaas ook voor de vormgeving in de karakters. En dan zowel de Digimon als de hoofdpersonages. Laten we voorop stellen dat de Digimon en de karakters er an sich prima uit zien, maar de animaties zijn wat aan de houterige kant.

Nu maakt dat ook niet zoveel uit als je een karakter maar een paar seconden ziet, maar wel als het jouw personage is waar je dus 50+ uur tegenaan moet kijken. Het is allemaal geen kommer en kwel, alleen had de game grafisch echt beter gekund.

Digimon World is an sich een leuke game, die traag op gang komt. De game daagt, vooral in het begin, flink uit en frustreert zelfs. Later ebt dat wat weg, maar dan wordt de game weer wat te gemakkelijk. Als je daarbij de grafische stijl optelt, die toch echt wat verouderd aandoet, weet je eigenlijk al genoeg.

Bandai Namco heeft flink wat stappen gemaakt ten opzichte van het vorige deel, maar Digimon World is simpelweg niet van nu. De game, al is het een PS Vita port, had veel eerder uit moeten komen om mee te kunnen gaan. Maar de game past niet tussen het RPG-geweld van nu. En dat dat niet eerder gebeurd is, is vreselijk jammer.