Deadpool Review - Steekt de draak met superheldenfilms

Na jaren stuntelen met het vinden van de juiste regisseur, het meest geschikte script en de best passende acteur, kruipt Ryan Reynolds nu eindelijk in de huid van Wade Wilson. In de Deadpool review lees je hoe dat is uitgepakt.

Marvel, wie kent dat miljardenbedrijf niet? Het maakte comics tot een nieuw tijdverdrijf voor jongeren en jongvolwassenen en introduceerde tal van superhelden. De meeste die voor een goede zaak vechten en de wereld constant redden. Tot Deadpool dan. Hij is in tegenstelling tot de bravoure van onrechtbestrijders Captain America, de goede bedoelingen van de Hulk en de charme van Thor, een ware antiheld. Misschien dan maar goed ook dat de film niet door Marvel zelf is gemaakt.

Wade Wilson (Ryan Reynolds) is oneervol ontslagen van de Amerikaanse Special Forces en maakt nu naam als huurling voor de zwakkeren in de samenleving. Vergezeld van nodeloos geweld maakt hij om de drie seconden een perfecte getimede opmerking, meestal doorspekt met verwijzingen naar popcultuur, schaamteloze seksanekdotes of een sneer naar zichzelf. Regisseur Tim Miller had gezien het resultaat geen beter geschikte wise-ass in het Deadpoolpak kunnen steken.

Met Deadpool krijgen we eindelijk niet een standaard verhaal van origin story, love story en wraak dan wel triomf. Integendeel, de film steekt volledig en ongeremd de draak met zichzelf. Zo wordt de befaamde after credits scene van menig superheldenfilm zelfs door Reynolds' rode spandexman op de hak genomen.

Ook de kleur groen (voor wie zich de DC-flop The Green Lantern nog kan herinneren), Ryan Reynolds' vermeende gebrek aan acteertalent, de moraalriddersmentaliteit van de X-Men en het kleinere budget van de film worden fijntjes belachelijk gemaakt door de tientallen monologen die Deadpool oprakelt.

Op twee andere vlakken is Deadpool eveneens revolutionair te noemen voor het superheldengenre. Ten eerste is de unieke eigenschap van - de net als Wolverine pijlsnel van wonden herstellende - Wade Wilson dat hij, net als in de stripboeken, de 'vierde muur' doorbreekt. Net als Kevin Spacey de kijker soms direct aanspreekt als Frank Underwood in House of Cards, deelt Deadpool de meest intieme, vunzige of geestige opmerkingen alleen met de bioscoopzaal.

Ten tweede is Deadpool veruit de meest gewelddadige superheldenfilm van de afgelopen tijd. Onthoofdingen, bloederige kogelgaten, rode lichaamsvloeistoffen spuitende aderen en scherpe wapens en kogels die lijven pijnlijk penetreren - het zit er allemaal in.

Terwijl het Vibranium-schild van Captain America, de groene vuisten van Hulk en de Mjölnir van Thor nog geen bloed in een transfusie slaan, vliegt de liquide infrastructuur van het lichaam in Deadpool alle kanten op.

Die geweldsexplosie in Deadpool is zeker weten een welkome afwisseling die het genre opschud. Maar ook noviteiten als expliciet getoonde seksscènes met Wade Wilsons liefje Vanessa (Morena Baccarin, bekend als Jessica Brody in Homeland), een overdaad aan seksueel getinte dialogen (een 'Blowjob-cocktail', de scheldtirades van Deadpool) en Deadpools afkeer van de 'rechtschapen' X-Men Colossus zijn even schokkend als vermakelijk.

Ondanks de frisse wind ontkomt zelfs conventiebreker Deadpool niet aan verplichte nummertjes als ontploffende en instortende setpieces, een vrij inhoudsloze schurk (Ajax, gespeeld door Ed Skrein) en een clichématige eind-goed-al-goed-scène. Ook de overkill aan niet altijd consistente humor in de tekst van Deadpool schiet soms zijn doel voorbij.

Daartegenover staan het beeld van de lijken die de antiheld iconisch naast elkaar legt om zijn tegenstander te kleineren, en de geslaagde bijrollen van T.J. Miller als sarcastische barman Weasel ('your look like Freddy Krueger face-fucked a topographical map of Utah') en de blinde oude vrouw die haar dagen slijt door IKEA-kasten in elkaar te schroeven in een crackpand.

De belangrijkste reden waarom Deadpool na lang steggelen over de uitvoering een succes is, is de pretentieloze aanpak van de film. De kleinschaliger aanpak van deze film, in tegenstelling tot de bombastische Hollywoodproducties van menig andere superheldenfilm de afgelopen jaren, is een positief element. No-nonsense, kortom. De kern komt neer op Deadpools slagzin: 'I'm just a bad guy who gets paid to fuck up worse guys.'