Call of Duty Infinite Warfare Sabotage DLC Review - Reddende zombies

Infinite Warfare is een kleine 3 maanden uit en dat betekent dat de eerste van de vier DLC klaar staat. Sinds 31 januari is Sabotage voor de PlayStation 4 beschikbaar. Brengen deze 4 nieuwe multiplayer maps en de zombie-map nieuw elan? Of zijn het wat losse flodders? Je leest het in deze Call of Duty Infinite Warfare Sabotage DLC Review.

Met de officiële lancering van de Sabotage DLC op 31 januari worden de liefhebbers van de shooter getrakteerd op vier nieuwe multiplayer maps en is er een vervolg op het eerste zombie-verhaal: 'Rave in the Redwoods'. Het moet net als alle andere DLC zorgen dat spelers niet uitgekeken raken op de game en nieuw plezier en motivatie vinden om het Infinite Warfare schijfje in de console te houden. Al lijkt het op voorhand, gezien de gematigde reacties, een lastige taak, het kan toch net dat broodnodige zetje in de goede richting zijn.

Iets wat onveranderd is gebleven en enkele tijd geleden in is gezet, is dat de vier multiplayer maps een 'oude bekende' map kennen die in een nieuw jasje is gestoken. Zo kwam Terminal als 'remake' bij de release van Infinite Warfare terug in de game. Ook voor Sabotage geldt dat er wederom een map een metamorfose heeft ondergaan en van het heden naar de toekomst is getransformeerd, maar daarover later meer in deze Call of Duty Infinite Warfare Sabotage DLC Review.

Het woord Noir verklapt al wat er in deze eerste van vier nieuwe maps gaande is. Het is er namelijk pikkedonker, de regen valt met bakken uit de hemel en de stroom lijkt niet even goed te functioneren in Brooklyn, de stad die de basis is voor deze map. In de straten van het stadsdeel van New York is er ruimte om bovenlangs, onderlangs en tussendoor te sluipen, via clubs of nauwe steegjes.

Juist door de donkere omgeving en de vele gangetjes en steegjes raak je snel gedesoriënteerd in deze map. Het zorgt ervoor dat de 'flow' enigszins uit je spel gaat, waar dit juist met alle 'wallrunnen' en 'sliden' het tegenovergestelde zou moeten zijn. Daarnaast voelt de grauwe, grimmige omgeving gewoon niet heel erg Call of Duty aan en loopt de frustratie af en toe op als via de zoveelste sluiproute in de rug wordt geschoten.

Het is niets nieuws dat Call of Duty niet altijd meer per se een drie-banen-map inhoud, maar in Noir is het wel erg veel gangetjes en weggetjes en bekruipt je het gevoel met enige regelmaat dood gaat waar je dat normaliter niet zou verwachten. En al helemaal niet hebt aan zien komen. Niet bijzonder.

De tweede map van het pakket is Neon. Neon speelt zich af op een visueel trainingscentrum dat je enigszins doet denken aan Mirror's Edge. De super moderne pixelige omgeving wordt gekenmerkt door auto's en andere voorwerpen die dynamisch zijn en in de straten uit het niets tevoorschijn komen. Dynamische elementen in de maps van Call of Duty is iets wat even weg is geweest en zorgt toch wel voor iets verfrissends, al is het erg klein. Een ander leuk kleinigheidje is dat spelers niet dood neer vallen, maar als kleine pixels uit elkaar spatten.

De map zelf laat echter wel wat te wensen over. Een lange straat omringt door enkele strakke witte gebouwen, wat glasplaten en een verdwaalde boom bieden niet al te veel interessants om urenlang deze map geboeid te spelen. Het draait er namelijk toch vaak op uit dat je vanuit de verschillende hoeken, waar je 'spawnt', naar de hoofdstraat komt waar het lange-afstand-werk met snipers dan al in volle gang is.

Denk terug aan Modern Warfare 2, de map Afghan. Een neergestort vliegtuig omringd door een grote woestijn, enkele vervallen gebouwtjes, een grot en een grote hoge berg waarop mensen tot in den treure op lagen te snipen. Deze map is met de naam Dominion terug in Infinite Warfare. Het neergestorte vliegtuig heeft, hoe kan het ook anders, plaatsgemaakt voor een ruimteschip, de vervallen gebouwtjes zijn veranderd in moderne blauw-grijze gebouwen die perfect in de hyper-moderne stijl van Infinite Warfare passen, maar de rest is vrijwel onveranderd gebleven.

Misschien niet precies dat wat de 'ouderwetse' Call of Duty-speler wil, maar wel een map die enige vorm van nostalgisch gevoel bij je losweekt. Juist omdat de map vrijwel exact hetzelfde is gebleven. Dat betekent dus ook de bergtop met het zicht over de hele map en de donkere grot waar mensen als ware holbewoners in een hoekje weggestopt zitten. Een potje 'Kill Confirmed' dat na 10 minuten niet met 100 punten eindigt, geeft eigenlijk ook al aan wat de gespeelde speelstijl is - die van Modern Warfare 2 - en die is traag en recht toe, recht aan. Ook omdat er weinig ruimte is voor het snelle spel van Infinite Warfare vraag je je af of Afghan wel de juiste map is voor deze game.

Sowieso zal Afghan ongetwijfeld bij velen niet hoog op de wenslijst staan als het gaat om een 'remake', maar nu het toplijstje met Nuketown, Terminal, Raid en andere populaire maps de afgelopen tijd al is afgewerkt, kom je automatisch hierop uit.

Als je heel erg eerlijk bent, kan je concluderen dat voornoemde drie maps geen ware toevoeging zijn aan Infinite Warfare. Tuurlijk, de maps zijn vast voor even leuk vanwege het feit dat ze nieuw zijn, maar er mist een zekere nieuwigheid, een frisse omgeving, iets dat verrast. De enige map die dat wel doet, is Renaissance.

Waar Retaliation zich nog in de mooie omgeving van Geneva afspeelt, met mooie hoge witte gebouwen, kleurrijke markten en mooie straten, is in de Sabotage de hoofdrol weggelegd voor Venetië. Eindelijk een lichte, fijne omgeving met een kerk, grasveldjes, uiteraard water en niet geheel onbelangrijk: drie lanes!

Met deze map heb je eindelijk het gevoel dat je weer Call of Duty aan het spelen bent. Linksom, rechtsom of gewoon met hoop van zegen recht door het midden op de vijand af. Door de nauwe straatjes is het perfect voor het snelle, korte en agressieve werk en worden de mooie nauwe straatjes van de gondelstad in korte tijd omgetoverd tot een bloedbad. Toch blijf je de romantiek van de oude Italiaanse gebouwtjes voelen.

Het zal niet geheel als een verrassing komen, maar waar de maps, over het algemeen, maar zeker ook in deze DLC, tegenvallen, weet zombies juist wel te overtuigen. De film waar de vier hoofdrolspelers bij het begin van Infinite Warfare in zijn gestapt, heeft een vervolg gekregen. De jaren '80 zijn ingeruild voor de jaren '90, de tijden van het raven.

Het verhaal speelt zich af in het Noorden van de Verenigde Staten. In een donker bos zijn onze vier 'superhelden' met vele andere partyanimals op een zomerkamp aan het feesten als opnieuw het lot toeslaat en alles en iedereen vermoord wordt door bloeddorstige zombies. Aan jou en je vrienden om net als altijd deze ondoden voor eens en altijd het leven uit te knallen.

De 'cabin in the woods' is een typisch boshuisje waarin je start en enkele handwapens, zoals bijlen en machetes, vindt om de eerste rondes te overleven. Vanaf het moment dat je de aanvallen in het huis hebt overleeft, kan je er voor kiezen om de deuren te openen en het avontuur in de donkere bossen op te zoeken. Het is een hele levendige, voor zover dat mogelijk is met zombies, omgeving met veel fluoriscerende knallende kleuren.

Niet geheel onbelangrijk zijn er weer genoeg zijmissies om tijdens het moorden te voltooien. Je verzamelt edelstenen in plaats van munten om speciale wapens te verdienen en vermoord in de tussenrondes geen piepende clowns met grote schoenen, maar rare Yeti-achtige bosbewoners of enge mannen met kettingzagen. Steeds weer als je dood dreigt te gaan, vind je een nieuwe schakel of geheime knop die je tot nieuwe inzichten brengt. Dit zorgt ervoor dat de drang aanhoudt om zombies te spelen, zeker als je bedenkt dat dit pas het topje van de ijsberg is.

Als je alle plussen en minnen tegen elkaar weg streept, kan je eigenlijk vrij snel concluderen dat deze Sabotage DLC voor Call of Duty Infinite Warfare niet overtuigt. 2 matige maps, een remake van een map die wel wat leuke herinneringen ophaalt, maar zeker geen top 5 'remake'-werk is en Renaissance die wel wat fris brengt als map, maar niet een volledig DLC-pakket van 15 euro kan dragen.

Het enige dat wel degelijk weet te overtuigen, is net als bij de release van de game de zombie-modus. Infinity Ward lijkt met de retro-jaren, de humor en het grote arsenaal aan mogelijkheden en extra's een goede keuze gemaakt te hebben. Zombies wordt toegankelijker voor het grotere publiek op deze manier en wordt langzamerhand interessanter dan de single- of multiplayer en ook Rave in the Redwoods doet wat dat betreft een grote duit in het zakje.