Call of Cthulhu Review - Avontuur om krankzinnig van te worden

Monsterlijke goden, duistere zeestadjes en doorgedraaide cultisten zijn onderwerpen die vaak langskomen in verhalen van H.P. Lovecraft. Call of Cthulhu is zijn bekendste werk en vormt de inspiratie voor de gelijknamige game. Of laatstgenoemde evenveel impact kan maken als de inspiratiebron kun je lezen in onze Call of Cthulhu review.

Edward Pierce is een privé-detective en Eerste Wereldoorlog-veteraan die in Boston aan lager wal is geraakt door alcohol en een schrijnend gebrek aan nieuwe zaken. Daar komt een einde aan wanneer hij een zaak aangeboden krijgt van een rijke industrieel, wiens dochter Sarah Hawkins een paar weken geleden is omgekomen bij een brand, samen met haar man en zoontje. Volgens de politie is het een tragisch ongeluk, maar daar wil Sarahs vader niks van weten en hij vermoedt dat er meer achter zit.

Pierce besluit om de zaak aan te nemen en een boot te boeken naar Darkwater Island, het eiland van Sarah en haar gezin woonden. Eenmaal aangekomen in Darkwater vraag je je meteen af waarom iemand daar zou blijven wonen, want veel is er niet meer van over. De plaatselijke vissers zijn grotendeels werkloos sinds de walvissen zijn vertrokken en de havenstad ligt er vervallen bij. De enige mensen die gelukkig lijken te zijn op het eiland zijn de alcholsmokkelende criminelen.

Al snel kom je tijdens het onderzoek erachter dat er inderdaad meer zit achter de dood van de Hawkins familie dan dat de politie laat weten. In het oude huis van de familie komen er geheimen bovendrijven die niet alleen een bedreiging vormen voor Pierce, maar consequenties kunnen hebben voor het hele eiland.

Aangezien Pierce een privé-detective is, bestaat een groot gedeelte van Call of Cthulhu uit het onderzoeken van omgevingen en het ondervragen van personen. Elk hoofdstuk bestaat uit een semi-open wereld, waarbij je één of meerdere opdrachten moet voltooien om verder te komen in het verhaal. Alleen is het vaak een puzzel om de opdrachten op te lossen en is soms flink wat denkwerk vereist.

Zo moet Pierce in het eerste hoofdstuk toegang krijgen tot het oude pakhuis van de Hawkins-familie. Het probleem is alleen dat de politie één ingang bewaakt en een andere ingang wordt geblokkeerd door gangsters die niet willen dat je daar rondsnuffelt. Er zijn meerdere manieren om de obstakels te omzeilen, maar of dat lukt ligt aan de vaardigheden die je hebt geüpgraded en aan eventuele geheime voorwerpen die je hebt gevonden. Eén manier om bijvoorbeeld binnen te komen is door de politieagent ervan te overtuigen dat je aan zijn kant staat en op het eiland bent om de zaak op te lossen.

Om daarin te slagen moet je Eloquence-vaardigheid hoog genoeg zijn, één van de zes vaardigheden waar Pierce in kan specialiseren. Het probleem is alleen dat je aan het begin ervoor kunt kiezen om je punten te verdelen en nergens écht goed in te zijn, of je gooit al je punten in één vaardigheid om daarin uit te blinken. Gelukkig krijg je spelenderwijs meer punten voor het voltooien van opdrachten en het vinden van geheime locaties of objecten.

Wanneer je eenmaal toegang hebt gekregen tot het pakhuis, dan kun je de scene reconstrueren. Het is vergelijkbaar met de Batman Arkham-games, waarbij je bepaalde onderdelen in de locatie kan onderzoeken om erachter te komen wat er precies is gebeurd. Dit zijn vaak de momenten die vol zitten met handige informatie, dus het is handig om goed op te letten wat Pierce vertelt.

Welke informatie je krijgt hangt daarentegen ook weer af van je vaardigheden. Staat er bijvoorbeeld een object dat refereert naar een Heidense god, dan ligt het eraan hoe goed je bent in Occultism. Het kan ook zeer bepalend zijn voor de uiteindelijke conclusie die je trekt uit de reconstructie. Denk dus goed na in welke vaardigheden je je specialiseert.

Naarmate je verder komt in de hoofdstukken wordt Call of Cthulhu meer dan alleen een detective-simulator. Tijdens het verhaal kom je genoeg personen tegen die niks goeds in de zin met je hebben en je zult er dus alles aan moeten doen om niet gepakt te worden. Maar in tegenstelling tot veel andere horror-games heb je geen toegang tot wapens, op een paar uitzonderingen na.

Om te overleven moet je dus langs vijanden heen sluipen en verstoppen als je geen kant meer op kan. Gelukkig zijn er in de levels vaak kasten te vinden waar je je in kan verstoppen als er een vijand jouw kant opkomt, net zoals in games als Amnesia en Alien: Isolation. Maar in tegenstelling tot die games komt er een ander aspect bij kijken. Pierce heeft namelijk in de Eerste Wereldoorlog flink wat trauma’s opgelopen in de loopgraven en daarbij de nodige fobieën.

Zo kan je je maar een korte tijd in een kleine ruimte verstoppen, voordat de claustrofobie de privé-detective teveel wordt. Dat kan veel spanning opleveren, zoals een vijand die maar voor de verstopplek blijft hangen, terwijl je het hart van Pierce steeds sneller hoort kloppen en zijn adem zwaarder en zwaarder wordt.

Daarnaast wordt de protagonist steeds minder mentaal stabiel door de bizarre gebeurtenissen die hij ziet. Dat proces kan versterkt worden als je per ongeluk een kamer binnenloopt waar iets ligt wat niet voor mensenogen is bedoeld of door keuzes die je maakt in het verhaal. Het is een aspect dat niet alleen een interessante dynamiek met zich meebrengt, maar ook heel goed past in de verhalen van H.P. Lovecraft, waar krankzinnigheid meer dan eens een grote rol speelt.

Helaas kent Call of Cthulhu ook een aantal punten waar wij minder enthousiast over zijn. Zo is de game op het grafische gebied een vreemde eend in de bijt. De game ziet er dankzij de Unreal Engine 4 op bepaalde momenten meer dan goed uit, met locaties die overgoten zijn van een beklemmende sfeer en aankomende onheil. Ook de karakters hebben een eigen stijltje, die ons doet denken aan de karakters uit Dishonored.

Alleen kan de game qua grafische praal ineens omslaan, met omgevingen die qua kwaliteit ineens een duikeling nemen en motion blur die hoofdpijn kan veroorzaken. Dat komt voornamelijk voor in locaties waar een dikke mist hangt, die op den duur bij de speler zelf angst zullen inboezemen.

Daarnaast komen er soms ook rare foutjes voor. Zo kan het voorkomen dat een notificatie aangeeft dat er nieuwe informatie te lezen in je journal, terwijl je die pas hoort te krijgen in het gesprek die kort daarop volgt. En het feit dat een oorlogsveteraan niet normale vijanden bewusteloos kan slaan is op z’n minst een beetje ongeloofwaardig te noemen.

Ondanks de minpunten presenteert Call of Cthulhu een interessante mix van een detective- en horrorgame en werkt beide aspecten goed uit. De toevoeging van angst als een gameplay mechanic is bovendien iets wat wij graag terugzien in andere games, omdat het een extra laag aan spanning toevoegt. De verschillende vaardigheden en bijbehorende puzzels zorgen er tevens voor dat het ongeveer 12-uur durende avontuur goed meerdere keren te spelen is. Dus als je met Halloween zin hebt om in een krankzinning verhaal te duiken met een paar kleine foutjes, dan ben je bij Call of Cthulhu aan het goede adres.

De game is voor 40 euro bij Nedgame te koop.