Anoxemia Review - Plantjes opduiken terwijl je gek wordt

In 2015 konden spelers de bodem van de oceaan al ontdekken in Anoxemia voor Steam. De game heeft er sindsdien bijna twee jaar over gedaan om naar de console te komen. Maar is de game wel interessant genoeg voor deze tweede release? Dat lees je in deze Anoxemia review!

Als je op Anoxemia (anoxemie) gaat Googelen, kom je bij de definitie van het woord terecht: het ontbreken van zuurstof in de bloedbaan. Iets wat natuurlijk nooit goed kan zijn als het echt gebeurt, maar wel een goede basis kan zijn voor een spannende game. Het zorgt er namelijk voor dat onder andere het brein niet voldoende zuurstof krijgt aangeleverd, wat tot hallucinaties en andere gevolgen kan leiden. Dit is precies de basis die gebruikt wordt in de acht euro kostende downloadbare indiegame Anoxemia.

Maar gebruikt de game dit element ook goed? Gedeeltelijk wel. Je kruipt in Anoxemia achter het roer van een drone en je moet een duiker, Dr. Bailey, begeleiden tijdens zijn onderzoek op de bodem van de oceaan. De duiker weet eigenlijk niet veel meer over hoe hij daar is gekomen, dit leer je door een verhaalvertelling in comic stijl. Het enige wat hij nog weet, is dat hij en zijn drone (jij dus) onderzoek moeten doen naar planten op de bodem.

Dus ga je op pad om de duiker veilig naar zijn felbegeerde planten te begeleiden. Natuurlijk zijn er de nodige gevaren onderweg, zoals een giftige stroom waar je niet doorheen kunt zwemmen, landmijnen en diverse robots die je aanvallen. De vormgeving van de game is eenvoudig. De omgeving is donkerblauw van kleur en de bodem en voorwerpen zijn veelal zwart. Interactieve objecten zijn wit en gevaarlijke dingen zijn rood. Het lijkt een beetje op de stijl van Limbo, maar net iets anders.

Het is eenvoudig, maar zorgt in combinatie met een sterke soundtrack voor een goede sfeer in de game. Tel daarbij op dat je jezelf niet echt kunt verweren in de game en dat je duiker uiterst fragiel is, en het plaatje is compleet. Het is geen horror, maar zorgt in ieder geval voor een goede basis. Het feit dat de duiker niet helemaal goed bij zijn hoofd lijkt te zijn, voegt daar alleen maar aan toe.

De game begint gelukkig makkelijk in de eerste paar levels, maar daarna gaat de moeilijkheidsgraad snel omhoog. De tegenstand neemt toe en jouw pad naar de plantjes wordt steeds moeilijker. Daarbij krijg je ook nog te maken met een tekort aan lucht.

De eerdergenoemde sterke basis is helaas maar één van de weinige sterke punten van de game. Wat je moet doen zorgt namelijk al redelijk snel voor verveling. Het doel van de game is simpel: verzamel een aantal plantjes en je mag een level verder. En juist dat gaat na een paar levels al vervelen. Natuurlijk is er uitdaging in de vorm van de vijanden in de levels en de vele obstakels, wat zoals gemeld steeds lastiger wordt, maar dit kan de uiterste eenvoud van je doel niet verbloemen.

Naast de eenvoud kent Anoxemia ook een frustratiepunt in de vorm van de hoofdpersoon zelf. De duiker die jij moet begeleiden, moet koste wat het kost veilig blijven. Daar kan je voor zorgen door deze bijvoorbeeld op enkele plekken te laten wachten terwijl jij het gebied verkent. Iets wat goed gaat als je maar niet te ver afdwaalt. Maar ga je te ver weg, dan komt de duiker je achterna en duikt hij onderweg waarschijnlijk een gewisse dood in.

Daarnaast kan de duiker dingen als dynamiet oprapen om obstakels op te blazen. Maar diezelfde duiker doet dat bij lange na niet altijd, evenals de andere commando’s die je hem geeft. En de duiker blijft ook hangen achter de kleinste randjes, waardoor deze eens te meer de pijp uit gaat. Het kan behoorlijk vervelend zijn, want blijven bewegen in deze game kan cruciaal zijn. Zeker in de latere levels.

En die latere levels zijn ook een stuk interessanter dan de eerste helft van de game. In deze levels worden de ruimtes wat kleiner, de soundtrack wat sterker (en die is vanaf het begin al goed) en heb je het gevoel dat alles net wat gevaarlijker is. Badland Games is er erg goed in geslaagd om in deze helft van de game de sfeer op te krikken. Maar het mag niet veel uitmaken.

Want juist door de gebreken die Anoxemia in de gameplay kent, weten de verhaallijn en de sfeer er niet sterk genoeg uit de verf te komen. Het verhaal wordt namelijk verteld door Dr. Bailey, de duiker die jij begeleidt. En als hij zijn zegje voor de tiende keer gedaan heeft en jij weer hetzelfde stuk speelt, heeft dat verhaal geen enkele impact meer..

Op zich is de basis voor Anoxemia dan ook goed, maar juist doordat de game wat minder sterk uitgewerkt is op sommige punten, wordt op bijna ieder vlak wel zo nu en dan roet in het eten gegooid.

Zo werkt de besturing niet vlekkeloos en is je doel constant hetzelfde. De sfeer in de game en de verhaallijn worden hierdoor redelijk beïnvloed, terwijl deze elementen an sich juist wel sterk zijn. Onder aan de streep is Anoxemia best een leuke game voor tussendoor, maar niet meer dan dat.