Ace Combat 6: Fires of Liberation Review
Een jongensdroom van bijna elke gezonde jonge knul is het vechten in straaljagers. Of dat nou komt door Top Gun of omdat er straaljagers luidruchtig voorbij vliegen; voor veel jongens is dit absoluut het einde. Het is de combinatie van de snelheid en actie wat een enorme adrenalinestoot met zich meebrengt. Gelukkig hoeft het niet alleen bij kijken te blijven, want met de Ace Combat serie kan elke persoon zich even piloot van een vechtersvliegtuig wanen.
Estovakia versus Emmeria
In Ace Combat: Fires of Liberation is Estovakia, een fictief land dat enige gelijkenissen vertoont met Rusland, de oorlog aangegaan met haar buurland, Emmeria. Dat is het land dat enigszins lijkt op Amerika. Emmeria wordt getrakteerd op een verrassingsaanval, een beetje zoals dat er bij Pearl Harbor aan toe ging. De brug, een belangrijk artifact voor de bevolking van Emmeria, is beschoten en de burgers zijn radeloos. Gelukkig is nog er ‘the Airforce’, die meteen in actie zullen komen. Emmeria blijkt echter toch compleet veroverd te worden door de Estovakiaanse regering en terugtrekken is noodzakelijk. Vanaf dit punt volgt een reeks missies waar je als Emmeriaanse piloot van een Jet, Fighter, F16 of ander vechtersvliegtuig langzamerhand Emmeria probeert te heroveren.
Dit verhaal wordt verteld via sappige, Japanse cut-scenes. Deze zijn soms zo adembenemend mooi, maar geven eigenlijk weinig meerwaarde aan de game an sich. Je wilt namelijk zo snel mogelijk weer terug naar boven, naar de plek waar de actie is. Je wilt niet weten hoe een weduwe, hoe mooi ze ook kan zijn en hoe mooi de omgeving ook is waarin ze rondloopt, haar zoektocht naar haar dochter voortzet. De verhaallijn laat zien wat de gevolgen op de grond zijn van jouw acties in de lucht.
Onovertroffen gevechten in de lucht
Een typisch kenmerk van spellen als Ace Combat en Blazing Angels is dat je tijdens een dogfight, de term die wordt gebruikt als je het hebt over twee vliegtuigen die de strijd met elkaar aan gaan, cirkels achter elkaar aan vliegt in de hoop dat het snelste vliegtuig de ander het eerst kan raken met een raket. Helaas is dit in de nieuwste Ace Combat weer het geval. Echt hinderlijk is dit niet aangezien het vliegen zelf nog steeds erg tof is om te doen en vooral erg goed voelt. Hierbij is belangrijk om te melden dat er twee soorten controls mogelijk zijn: eentje voor beginners en een normale speelstand. De eerste optie zorgt ervoor dat het vliegen wat meer arcade aanvoelt en de andere optie zorgt voor een wat meer realistische besturing. Vliegtuigen zijn nu moeilijker te handhaven maar als je de besturing eenmaal onder controle hebt, krijg je ook veel meer voldoening bij een geslaagde dogfight.
De gameplay is in het kort heel simpel te verwoorden; je vliegt met je fighter richting de vijand, richt je vizier op de tegenstander en schiet missiles af. Natuurlijk is dit een beetje kort door de bocht en komt er uiteindelijk veel meer bij kijken (zo is je wingman bijvoorbeeld ten alle tijde op te roepen en kan deze je helpen in zowel de aanval als verdediging), maar de basis is gezet vanuit bovenstaande standpunten. Het mooie van het spel is dat dit uiteindelijk goed tot z’n recht komt in allerlei verschillende situaties; je zult met je vliegtuig schepen tot zinken laten brengen, tanks bombarderen en grotere vliegtuigen aanvallen, soms zelfs in één missie.
Ondergaande zon op een uitgestrekte sneeuwvlakte
De overstap naar de Xbox 360 heeft de graphics zeker ten goede gedaan. Zoals eerder gezegd zijn de tussenfilmpjes behoorlijk indrukwekkend (al mogen de makers nog wel wat werken aan de gezichtsuitdrukkingen), en uiteindelijk gaat het om de locaties waar de missies zich afspelen. Deze zijn nog veel indrukwekkender. Vanuit je vliegtuig hoog in de lucht kun je uitkijken op een enorm groot uitgestrekt natuurlandschap in alle thema’s denkbaar.
Deze beelden worden, naarmate je dichter bij de grond komt, helaas steeds minder scherp en uiteindelijk zijn ze van dichtbij soms zelfs lelijk te noemen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij stadsgebieden die wel wat weg hebben van de beelden van Google Earth, iets dat niet echt als compliment gezien mag worden. Toch mag dit de pret van het spel niet bederven; bij hoge snelheden zul je namelijk weinig letten op textures van gebouwen of het aantal pixels in een grasveld. Bovendien gaat er niks boven vliegen richting ondergaande zon die zijn laatste lichtstralen als een oranje gloed over de prachtige oceaan laat reflecteren.
Let me be your wingman
Misschien wel een van de grootste pluspunten van de game en de overzetting van de serie naar de Xbox 360 is de toevoeging van online-functionaliteit. Deze modus is namelijk echt fantastisch. Je kan in je eentje tegen 15 andere vliegeniers vechten, wat natuurlijk voor enkele behoorlijk chaotische gevechten kan zorgen. Of je speelt gewoon in een Team Deathmatch mee. Er zijn verder nog een paar andere speelstanden die allemaal even leuk en interessant zijn.
Het heeft namelijk wel iets om door de headset commando’s te roepen naar je wingman. Dit is iets wat in de single player modus gedaan wordt door een simpele druk op een knop, en de radio is, vooral als je de missies opnieuw speelt, nogal repetitief en kan soms op de zenuwen werken. Aan de andere kant is die radio toch als positief te bestempelen aangezien het de sfeer enorm versterkt. Maar online is dit toch anders. Dan maak je die radio zelf. Dan ben je zélf Tom Cruise, of Jessica Biel. Dit is echt zo’n modus die je moet uitproberen om er een goed beeld van te kunnen krijgen.
Een minpuntje van dit spel is het gebrek aan offline multiplayer, een spel als deze zou daar bij uitstek geschikt voor zijn geweest. Blijkbaar vond Namco Bandai de game al compleet genoeg en geef ze daar eens ongelijk in; Ace Combat 6 biedt je een hoop entertainment voor de prijs, dus wat dat betreft stelt het niet teleur, het is zelfs een van de best geslaagde Ace Combat games. Bandai Namco, I’ll be your wingman any time!
Conclusie
Ace Combat 6: Fires of Liberation doet dus alles wat het moet doen, en gaat verder. Het brengt de vernieuwing waar fans zo op wachten door de toevoeging van online gameplay en grafisch is er, ondanks wat kleine tekortkomingen, weinig te klagen. Sterker nog, deze is vaak zelfs prachtig; getuige de uitgestrekte uitzichten die je zult waarnemen. Het vliegen en vechten zelf staat als een huis en daar is dan ook weinig aan veranderd, maar toch is het in cirkels achter elkaar aan vliegen moeilijk te vermijden.